Αυριο.

Καπου βλεπω πυροτεχνηματα,ισως μεσα στα ματια των παιδιων γιατι των φιλων μου μονο φλογες πετουν,μια γενια θυμωμενη ,ορκισμενη να φτασει ως το κοκκαλο το μαχαιρι.
Τοσο μακρινο που το ματι δεν το φτανει ,το συναισθημα χρωματιστο εκρυγνηται μεστο μαυρο σκοταδι.
Ανεγγιχτο σαν μωρο νεογεννητο το αυριο μας περιμενει στην ανατολη να ζησουμε ολα οσα ονειρευτηκαμε ακομα κι ολα οσα φοβηθηκαμε.
Ελεγε : χρειαζομουν ενεστωτα στην ζωη μου οχι παρατατικο κι εστεκε μπροστα στο ανοιχτο παραθυρο με τα ματια φορτωμενα δακρυα.
Να θελεις να παλεψεις για το μελλον σου,για τα ονειρα σου και να μην σε αφηνουν.
Να βραζει μεσα σου ο θυμος να θελεις να τον κανεις ποιηση και να γραφεις μονο για την μιζερια τους.
Ενας βαλτος που σε περικυκλωνει μα τον αγνοεις σερνωντας το κουφαρι σου εδω &εκει ασκοπα μηπως ξεγελασεις το μυαλο σου.
Ακατασχετες θυμωμενες λεξεις σχηματιζονται και σαν φιδια τυλιγονται στο λαιμο και δηλητηριαζουν τις μερες σου.
Στον κορφο σου η ΔΕΗ το ΤΕΒΕ η αναμονη για τους ανασφαλιστους , οι καλημερες του γειτονα που χαθηκαν στα συννεφα και η γιαγια που σου δινει χαρτζηλικι οπως τοτε που ησουν παιδι.
Αξιοπρεπεια που τελειωνει σαν κλεψυδρα και θελεις να αντιδρασεις, να ανταμωσεις με τα αδερφια και να περπατησετε σε δρομους που καινε.
Το αδικο πιο αδικο δεν γινετε.
Οχι ακομα, ισως αυριο..
Σε ενα αυριο στο ορκιζομαι ελπιζω.
Σε ενα αυριο που θα μας περιλαμβανει.