Παντα εσυ και εγω , η σεληνη και η θαλασσα ασημενια.
μια πορτα στα αστερια , ενας λαβυρινθος αγαπης που οδηγει σε αδιεξοδο.
κυκλους γυρω απτους εαυτους μας , τοσο μονοι μεσα σε χιλιαδες μονους , σε εναν κοσμο που καθολου δεν μας θυμιζει.
και τωρα σου ανηκω ειμαστε ενα, δυο κυκλοι ομοκεντροι σαν ψεμα.
ειμαστε τοσο μονοι ,τοσο μοναχικοι αγαπημενη μου σεληνη…
θα σου δωθω για να μοιασω σε εκεινη που ηταν στο χτες μου μια στιγμουλα μεστον χρονο
και τωρα μοναχα μου απεμεινε ο πονος, μα την θυμαμαι καθε φορα που ο ουρανος σβηνει
κι ειμαστε εγω κι εσυ αγαπημενη μου σεληνη…
Σαν οραμα μοιαζεις και με τρομαζεις , μεινε για λιγο μεστο σκοταδι να λουσει το φως ενα σου χαδι, στειλε μου αποψε μια ευχη μεστα κυματα , γραψε ποιηματα , δωσε μια υποσχεση ισως μια μερα να νιωσω την δεσμευση..
Leave a Reply