i was a heavy heart to carry.
Κολλουσε επανω του,
ειχε ολοκληρη μετατραπει σε μια κοπια του,
ανοιγοκλεινε τα ματια σαν εκεινον,
μιλουσε με τις λεξεις του,
φορουσε το μακω Xtra large μπλουζακι του ,επλεε σε πελαγη ευτυχιας,μεσα του.
πεινουσε με την πεινα του
και διψουσε για την απολυτη αφοσιωση του.
Τους κοιταζα πισω απτο θολο τζαμι,αμιλητους για ωρα.
Εκεινη προσποιουταν την ευτυχισμενη με ενα καλπικο χαμογελο κολλημενο στραβα στο προσωπο της, εκεινος σκια του εαυτου του.
Εφαγαν βιαστικα, εκεινη εχωνε συχνα το πηρουνι στο πιατο του,
πληρωσαν και χαθηκαν στην πειραιως, δυο τοσο οικειοι “ξενοι”.
Πηρα το λεωφορειο εκεινο το απογευμα, μαζι μου και την σκεψη της κοπελας,
αναρωτιεμαι ποσο μονη να ενιωθε ,στο μονοπρακτο της σχεσης της.
Η μηπως το να εισαι ερωτευμενος σημαινει αυτοματα πως χανεις και το φως σου?
Το κρατησα μαζι μου για μερες και νυχτες ,το κοριτσι εκεινο,ισως γιατι στα ματια της με αναγνωρισα καποτε ,
την εντυσα με καινουργια ρουχα ,της αλλαξα τα μαλλια, μα η καρδια δεν αλλαζε με τιποτα.
Υστερα την κατεστρεψα,οπως εκανα καποτε με την πλαστικοποιημενη κουκλα των παιδικων μου χρονων.
Ο καθενας αγαπαει μεχρι εκει που αντεχει.
Μπορει για κεινη να μαι κι εγω το κοριτσι πισω απτο θολο τζαμι, που δεν ζει, μοναχα παρατηρει.
Ισως μια μερα να μπουν ολα στην θεση τους.
Leave a Reply