Ολοι το νιωθαμε.
Κανεις δεν μιλουσε για αυτο.
Ετσι περιφεροταν στον κοσμο με δυο φτερα καρφωμενα στην πλατη, καποιες φορες ,οταν χαιροταν μπορουσες να τα δεις να παλλονται,
μα οταν ηταν λυπημενη , μπορουσες μεσα τους να ξεχωρισεις τους ραγισμενους νευρωνες, να ματωνουν το διαφανο περιβλημα τους.
Κανεις δεν μιλουσε,
κανεις δεν ρωτουσε.
Για ολους ηταν ξεχωριστα διαφορετικη και ευθραυστη. ειχε εναν τροπο να κερδιζει το συμπαν με το γελιο της, αλλοτε η κραυγη της εσπαζε τον γυαλινο αυτο κοσμο.
Την αγαπουσα, την αγαπουσα βαθεια.
Ηθελα να την αγκαλιασω και να την κρυψω απο ολου του κοσμου τα δεινα, να περιποιηθω τα φτερα της και να πεταξω μαζι της πανω απο το υψος του μεγαλειωδους εαυτου της.
Ηθελα να ακουω το γελιο της.
Εκανε τον μικροκοσμο μου να μοιαζει με ψεμμα,
ενα ψεμμα αληθινο,
μια αληθεια ψευτικη.
Θα εφευγε,το ενιωσα μεσα μου.
Δεν ηθελα να την χασω,δεν ηθελα να την αφησω να φτερουγισει,
ομως ο ερωτας,
παλι απο την αρχη καμπια,
θα μεταμορφωθει σε πεταλουδα ,θα καθισει παλι στο στηθος
μεχρι να γεννησει μεσα μας την αγαπη..
Φροντισε την πεταλουδα σου κι οταν ερθει η ωρα της να φυγει, μην λυπηθεις
μια νιοβγαλτη αγαπη θα ναι εκει να σου θυμιζει..
ελενα καρανικολου (missy merida)
missy merida mou pali ta eipes ola…..!
Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτά που μόλις αισθάνθηκα, διαβάζοντας τα γραφόμενα σου …