Ειναι εκεί.

Ηταν εκει

 το πρωι οταν ανοιγε τα ματια της σε μια νιοβγαλτη μερα, ηταν εκει οταν βρωμουσε η ανασα της απο τα τσιγαρα , ηταν εκει στον καθρεφτη οταν εβαζε μασκαρα.
Οταν σερνοταν απο τραπεζα σε τραπεζα κι απο μεσημεριανα διαλειμματα σε  εξοχες και θαλασσες.
Ηταν εκει κι οταν ακουσε ενα τρομερο ανεκδοτο και προσποιηθηκε συσπασεις στο προσωπο της, κι οταν εχασε τον αγαπημενο της αναπτηρα στην γεφυρα με τις παπιες.
Τα post it ειχαν γεμισει το γραφειο της χρωματα, τα μονα χρωματα στην ζωη της με μανιωδεις παρατηρησεις για τον κοσμο γυρω της.
Ειχε αποφασισει να τελειωσει με αυτη την ιστορια.
Ομως ηταν εκει , σε ολες τις αποφασεις τις ,στους δισταγμους και τους ενθουσιασμους της.
Ηταν παντα εκει.
Ειχε γεμισει τις τσεπες τις με reacue remedy και χαπια.

Δικλιδα ασφαλειας στα δυσκολα.

Στα πολυ δυσκολα.

Αλκοολ και εγκλεισμος ηταν η λυση στο φαντασμα.

 Για λιγο μεθουσε την θλιψη και κλωθογυριζαν μεσα της χαρουμενες σκεψεις, για λιγο

Μεχρι το ξημερωμα και μετα δυο βηματα πισω της.

Ηταν εκει.

Δεν καταλαβαινε κανεις , παρα μονο εκεινος οταν την χωριζε απτον καναπε του με τις βαριες βελουδινες κουρτινες , της ειπε

-εισαι δυστυχισμενη.

κουραστηκα να προσπαθω να σε κανω να γελασεις.

Κι ενα γελιο να της ειχε απομεινει της το εκλεψε εκεινη την μερα με τα λογια του.

Την πρωτη φορα που μπηκε στο γραφειο του ειδικου ,ξαπλωσε στην αναπαυτικη πολυθρονα , της ζητηθηκε να νιωσει ανετα.

ποσο ανετα να νιωσεις μπροστα σε εναν αγνωστο που θελει να μαθει τα παντα για την ζωη σου?

Ολοι εφευγαν απο εκεινη. Το ειχε παραπονο να φυγει μια φορα κι εκεινη, ειπε.

Γεννηθηκε θλιμμενη ειπε .

Φοβαται ειπε.

 Της ελειπε παντα καποιος ,κατι,καπου, ειπε.

Χρωμα δεν αλλαζουνε τα ματια , μοναχα τροπο που κοιτανε.

Ακομα εκει ειναι η θλιψη αν αναρωτιεσαι, μονο που και τα φαντασματα πεφτουν σε χειμερια ναρκη.

 Γυριζουν παντα.

 Μα ειναι επιλογη σου αν θα γυρισεις το κεφαλι πισω να δεις αν ακολουθουν..

 Εκεινη κοιταζει μπροστα τις περισσοτερες φορες.

 Ειναι εκει στην ζωη της, χωρις αλλες απουσιες.

Ειναι εκει.