Ενα χαμογελαστο απογευμα ξαπλωνει στην σκια της νυχτιας ,δυο φωνες χαμηλωνουν και ενα απεραντο συμπαν κλεβει τα γελια τους.
Ηταν η δικη τους στιγμη.
Η αιωνια ενωση δυο παραλληλων κοσμων, η μοναδικη στιγμη της ενωσης της ημερας με την νυχτα.
Ενα δειλινο ηταν.
Τωρα γελας κρυμμενος πισω απτον εαυτο σου ,αναρωτιεσαι τι να συμβαινει.
Τωρα ζυγιζεις το χτες και σου μενουν και ρεστα.
Σου ειπε να μην σκεφτεσαι μονο να νιωθεις κι ενιωσες να χαμογελας μεσα στο δερμα της , να βυθιζεσαι στον ηχο της βροχης και να μαζευεις χρωματα για να της χαρισεις ουρανια τοξα.
Καθε λεπτομερεια εχει νοημα και εκεινη στεκεται στην μεση του δρομου, απορημενη με ενα χαμογελο νεογεννητο και ενα λουλουδι στην καρδια που ολο ανθιζει.
Βηματα που σε φερνουν μπροστα της και νοτες γεματες ζωη.
Ηταν η δικη τους στιγμη.
Εγω και εσυ θα ελεγε
Εσυ και εγω απαντουσε.
Κι ενα συμπαν που εκλεβε γελια..
Καπου μακρια..
Leave a Reply