Είχε

Είχε έρθει η ώρα.

Το ήξερε και έκλεισε τα ματιά σαν να συμφωνούσε.

Ένα βήμα μπροστά και ποτέ ξανά πίσω δεν θα κοίταζε.

Μόνο η σιγή της πόλης, περασμένες 11 και δυο φωτά από την στροφή του δρόμου.

Κάποτε τα χεριά σου ήταν ζεστά.

Ψιθύριζες και ξάπλωνες στον διάδρομο.

Τι περίεργο πλάσμα είσαι εσύ όλο έλεγες και χόρευε ασταμάτητα μέχρι να κλάψει.

Δεν καταλάβαινες.

Είχε έρθει η ώρα κι ας μην πίστευες.

Σου αφήνω το χέρι, περπάτησε μόνος σου. Κι ύστερα η μαγεία μεγαλώνει μέσα σου, σαν την αγάπη που σου έχω.

Φύτρωσε και άνθισε, κόψε το λουλούδι και χάρισε το.

Είχε έρθει η ώρα.

Να βγεις στον κόσμο.

Χωρίς.

Ναι χωρίς εμένα.

Μην φοβηθείς! Στην αρχή θα σου λείπω, άλλωστε πάντοτε δεν σου έλειπα;

Μια μέρα όμως θα τα ξεχάσεις όλα.

Μια μέρα ο χώρος που έπιανα στην καρδιά σου θα λιγοστέψει και εγώ κλειστοφοβικη, θα χαθώ για πάντα.

Θα σου αδειάσω την γωνιά.

Είχε έρθει η ώρα.

Μην φοβηθείς να ξεχάσεις.

Η ώρα 11 περασμένες.

Είχε έρθει.

Η ώρα.

Ώρα.