Εκείνα τα βροχερά απογεύματα στο πρόσωπο σου.
Τα βουβά ξεσπάσματα και η κλειδωμένη πόρτα.
Οι στιγμές να περνούν μπροστά σου και οι πληγές να ανοίγουν προς τα μέσα.
Η σιωπή και ο ορίζοντας που μάτωνε.
Σε ποιον να μιλούσε;
Ποιος θα καταλάβαινε;
Στο όνειρο ξυπνάς και κοιμάσαι με το στόμα ανοιχτό, το αίμα παγωμένο.
Ακόμα.
Ποιος να νιώσει;
Να πιστέψει;
Ποιες λέξεις θα τολμούσαν να ντύσουν την ιστορία τους;
Τα χρώματα, θυμάσαι τα χρώματα;
Και την βόλτα με το μηχανάκι;
Εκείνη να γδέρνει τον ουρανό και τα δάκρυα να δραπετεύουν με τον βοριά πίσω τους..
Να κλείνει τα ματιά και να φιλάει τον λαιμό σου.
Να τελειώνει ο χρόνος.
Πάλι ξένοι.
Μυστικά χαμογελά και αστερία, πνιγμένα δάκρυα και σύννεφα.
Ποιος θα κοίταζε μέσα της όπως εσύ;
Ποιος θα άκουγε τις κραυγές της;
Λαβύρινθοι και εσύ να βρίσκεις την έξοδο κάθε φορά.
Λαβύρινθοι που ξεκλείδωναν με μια σου λέξη.
Κι όλοι εκείνοι που πιστεύουν μόνο ότι μπορούν να δουν.. πόσο τους λυπάμαι...
Leave a Reply