Ενα όνειρο να πιαστώ.

Μετράω ως το δέκα.
Τίποτα δεν άλλαξε.
Διαστρεβλωμένη πραγματικότητα.
Βίωσες ποτε σου κρίση πανικού?
Να μην μπορείς να αναπνέυσεις? Να είναι ολα γύρω σου απειλή?
Ασε να σου μιλήσω εγώ για αυτό μιας και σαν δέυτερο πετσί τις παίζω στα δάχτυλα τις κρισούλες.
Κρίση.
Η χώρα συμπάσχει.
Η χώρα εχει κρίσεις πανικού.
Πως γιγαντώνονται οι φόβοι στο σκοτάδι?κατι τέτοιο αλλα χειρότερο.
Φταίει η εποχή λες..σε ακούω μα δεν μπορώ να ανταποκριθώ κοιτάζω απέναντι και οι τοίχοι εχουν φωνή
Αγαπήσου φωνάζουν,
Λευτεριά στα όνειρα λίγο πιο πέρα και όλο κάτι λύπη μπροστά μου.
Λύπη.
Χαρμολύπη ξάφνου γιατι σε βλέπω  να κόβεις το σάντουιτς στα δυό και να το μοιράζεσαι με εναν άγνωστο.
Αναρωτιέμαι αν θα ξυπνήσω ποτε απο τον εφιάλτη και πριν προλάβω να παραιτηθώ μπροστα μου ενα ζευγάρι κυάλια απο πλαστελίνη και ενα ζευγάρι χέρια μου υποδυκνείουν να μπώ σε εναν κόσμο μαγικό,
Εκει που η θάλασσα μερέυει τους πειρατές και οι σειρήνες τραγουδούνε στα άστρα ,τα παιδιά αρχινήσαν χορό και οι γλάροι ντυθήκαν στα άσπρα.
Ανάσα βαθειά.
Βουτάω.
Καληνύχτα κόσμε,θα ξημερωθώ μεσα σ’όνειρο..