Το παραθυρο μου δεν ειναι ενα συνηθισμενο παραθυρο,ειναι η κλειδαροτρυπα μου, γενναει ανοργασμικους οργασμους και πολυχρωμες ιστοριες.Απο το παραθυρο μου βλεπω μονοκατοικιες μαλλον τις δεκαετιας του 60′ ισως του 70′ ,περιεργο αλλα οταν κοιταζω τους κατοικους μεταφερομαι νοερα στα ματαλα , τους ντυνω με λουλουδιαστα πουκαμισα και χοντρα τακουνια ,τους φοραω χαμογελα και η μουσικη τους με μεθαει.Εχουμε 2011 ειναι φθινοπωρο και εξω απο το παραθυρο μου τα λουλουδια μαραθηκαν , ο ηλιος δυει και μυριζει βια , η αιμα.Βλεπω εναν ηλικιωμενο να κραταει ενα μαρουλι και ενα μπαστουνι με δυσκολια τον στηριζει,νιωθω πως σε λιγο θα ψαχνει στα σκουπιδια και ανατριχιαζω.Ο γειτονας μου ειναι παραδομενος στην ενημερωση ,οποιαδηποτε ωρα της μερας και αν κοιταξω κραταει ενα τηλεκοντρολ,τραγικο.Η επανασταση του καναπε,ανατριχιαζω και παλι..Ενα φαναρι αναβοσβηνει σαν συναγερμος ,το βλεμμα μου χανεται στον απειρο ουρανο ειναι χρωμα μενεξελι με θλιβει,νυχτωνει μεσα μου.το παραθυρο μου ειναι ενα παραθυρο μεσα σε χιλιαδες παραθυρα -κλουβια θα ηθελα να μην υπαρχει ,θα ηθελα να αναπνεω εξω απο αυτο αλλα μαλλον εγινα αγοραφοβικη και το λεπτο γυαλι κανει την συνειδηση μου ,μυωπικη..Αυτοκινητα πολλα ,κορναρουν ασταματητα σαν αγανακτισμενα ρομποτ οι ανθρωποι μεσα τους και η μουσικη,αχ η μουσικη ..ας ακουγαν ολοι tom waits και ας ειχαν subwoofer ,ουτοπικο. Τα παιχνιδια του γιου μου εξω απτο παραθυρο μας πνιγονται στο πρωτοβροχι και υστερα χαζευουν το ουρανιο τοξο,ασθενικο κι αυτο εχασε λιγο απτο χρωμα του ,ελπιζω σε αυτο.Ο γιος μου εξω απο το παραθυρο μας βλεπει συννεφα υπερηρωες ,συννεφα πουλια και συννεφα καραβια ,αν μπορουσα να καβαλησω ενα και να φυγουμε θα ερχοσουν μαζι μου ως την ακρη του κοσμου?
Leave a Reply