Ενα σαγαπω, ισως δυο.

Ζουσε μεσα της.
Σχεδον καμμια επικοινωνια με το εξωτερικο περιβαλλον, το διαπιστωνες αλλωστε κι απο την εμφανιση της, τα μπερδεμενα μαλλια και τα αταιριαστα ρουχα της ,στα χερια παντα ενα μολυβι ξυσμενο η χωρις μυτηδεν ειχε καμμια σημασια.
Βλεπεις δεν ηξερε τι να τα κανει τα χερια απο τοτε που τις τα αφησαν.
Και τις τα αφησαν νωρις.πολυ νωρις πριν ακομα σαραντισει.
Δεν ακουσε ποτε σαγαπω μεχρι ετουτη εδω την ημερα και ξαφνιαστηκε σαν αρχαιολογος που εσκαβε μηνες προτου αντικρυσει απολιθωμα καποιου σπουδαιου προγενεστερου πολιτισμου.
Ναι της φωναξε σαγαπω και της χαρισε ενα δροσερο φιλι κερασενιο στο μαγουλο ,ετσι ξαφνικα οπως γινονται ολα τα ωραια.
Ηταν η μονη οντοτητα που εμοιαζε να καταλαβαινει, ενα μικροσκοπικο ανθρωπακι με δυο μακρια κοτσιδια να στολιζουν το μικρο κεφαλακι και μια φωνη τσιριχτη σαν κορνα αυτοκινητου, με δυο ματια τεραστια φορτωμενα γιατι.
Ειχαν γινει φιλες , η μικρη προετρεψε την μαμα να βγει στον κηπο να δει την φιλη της και η αληθεια ειναι πως ξαφνιαστηκε οταν αντικρυσε το πιο περιεργο και ασουλουπωτο πλασμα του χωριου, την φιλιτσα.
Η φιλιτσα μεγαλωσε στην εκκλησια του χωριου, απεξω οχι μεσα, καποιοι γονεις ελεγε η μικρουλα με τα κοτσιδακια την αφησαν στα σκαλια και αφου εμεινε εκει δεκα χρονια ,κατοχυρωσε τα δυο τελευταια σκαλια σαν ιδιοκτησια.
Εκει οι φιλεσπλαχνοι φιλοι της εκκλησιας της πεταγαν ξεροκοματα απο ψωμι και ρουχα παλια των παιδιων τους , καποιοι βιβλια και καραμελες, μα ηταν πολυ μικρη να φαει καραμελα και πνιγηκε για τα καλα, η καραμελα κολλησε στον φαρυγγα και την μετεφεραν σχεδον αναισθητη στο κοντινο νοσοκομειο, εκει αφου της ξεκολλησαν την καραμελα δεν μπορεσαν ποτε να βγαλουν την γλυκα που εμεινε για παντα στην ψυχη της.
Ετσι μεγαλωσε και περιπλανιοταν στο χωριο αλλοπροσαλλη και με το στομα γεματο καραμελες , ενα παιδι σε σωμα μεγαλου ανθρωπου.
Η φιλιτσα.
Οταν εσπασαν τα νερα της αλκυονης εξω απτην εκλησσια εκει ηταν μονο η φιλιτσα και ειδοποιησε αμεσα το χωριο ,ετσι γεννηθηκε η μικρη της φιλη η λυδια.
Δεν ειχε παιξει ποτε με κουκλες η φιλιτσα.
Ετσι η εμφανιση της λυδιας ηταν ενα ατελειωτο παιχνιδι, την χαζευε με τις ωρες στον κηπο κρυφα απο την γωνια να μεγαλωνει να μπουσουλαει να φωναζει αγκου και να περπαταει, να τραβαει τα λουλουδια απο τα μαλλια και να ζωγραφιζει τους τοιχους, εμοιαζαν ολοι τοσο χαρουμενοι κι αναρωτηθηκε γιατι ολοι ηταν κακοκεφοι στην εκκλησια αφου κι εκεινη υπηρξε μωρο.
Μεγαλωνε η λυδια και η φιλιτσα ανοιγε τα ματια της και τα κλεινε με μια σκεψη, το μικρο κοριτσι που ηταν ο μονος μικροσκοπικος ανθρωπος που την καταλαβαινε, ζωγραφιζαν μαζι, επαιζαν κρυφτο ,αγαλματακια ακουνητα, μπιλιες και εντυναν και παντρευαν τις κουκλες τους σε καθε πιθανο συνδιασμο.
Η λυδια μεγαλωνε μα η φιλιτσα παρεμενε παιδι και το καταλαβε οταν επεμενε να παιζουν και να σκαρφαλωνουν στο δεντροσπιτο του κηπου που με δυσκολια χωρουσαν τωρα πια.
Οταν η λυδια εφυγε για να σπουδασει η φιλιτσα εκλαιγε για μερες στα σκαλια της εκκλησιας, ειχε υποσχεθει να της γραφει και ερχεται στις γιορτες και πραγματι ερχοταν και πρωτα στην φιλιτσα ετρεχε και ηταν οντως γιορτη μιας και για την φιλιτσα δεν υπηρχαν γιορτες εκτος απο την αγαπη της μικρης της φιλης που μεγαλωσε.
Η λυδια ερωτευτηκε της γραφει πως παντρευεται και στην φιλιτσα στελνουν φορεμα με τεραστια λουλουδια ,στα σκαλια της εκκλησιας.
Ντυνεται και στολιζεται και ετοιμαζεται για τον γαμο κι οταν αντικρυζει την μικρη της φιλη που μεγαλωσε ,νυφη ολη η γλυκα απτην ψυχη της (ναι τοτε με την καραμελλα) φτανει στα χερια της και χαριζει στο ζευγαρι την συλλογη απο κερματα που εκανε στα σκαλια της εκκλησιας σε ενα κουτι απο γαλα εβαπορε ,ηταν πολλα βλεπεις και βαρια μα τα καταφερε.
Η λυδια το μικρο κοριτσακι που πλεον ειχε λυσει τα μακρια της κοτσιδια ξεσπασε σε λυγμους και την αγκαλιασε οπως αγκαλιαζει μανα το παιδι της,
ΣΑΓΑΠΩ της φωναξε και ενα δροσερο φιλι δροσισε την καρδια της φιλιτσας, με το χερι στο μαγουλο μην της παρει κανεις το φιλι, περασε ολη την νυχτα καμαρωνοντας για την λυδια.
Εκεινο το βραδυ ακουσε το δευτερο σαγαπω και μεταξυ μας νομιζω πως μεγαλωσε λιγο.
Στην καρδια.

Για ολες τις φιλιτσες που τους αφησαν τα χερια νωρις,
ποτε δεν ειναι αργα.