Μια δεσμίδα φωτός τρύπωνε απο τον λιγόστο χώρο που υπήρχε για φως μέσα της και τύφλωνε σκέψεις και εγωισμό.
Ήταν εκείνη η μοναδική στιγμή που παραδέχτηκε πως κάνει λάθος.
Έπειτα σκοτάδι και σιωπές.
Εκείνος θα έφευγε για παρίσι μαζί με τα τσακισμένα κοινά τους όνειρα και εκείνη θα κλειδωνόταν στο μπάνιο για μέρες.
Οκλάδον με το κεφάλι στα γόνατα.
Μιλιά δεν έβγαλε.
Ούτε δάκρυ.
Καποτε τον πλάνεψε η τέχνη της και την μάγεψε το φως του .
Τεχνητά χρώματα εκείνη.
Φλάς και σκοτεινοί θάλαμοι εκείνος.
Ερωτέυτηκε τους άψυχους καμβάδες της και εκείνη τις ατελείωτες απεικονίσεις του εαυτού της μέσα απο τα μάτια του.
Ερωτέυτηκαν τους ίδιους τους εαυτούς τους με άλλα μάτια.
Δεν ήταν οι φωτογραφίες τις και δεν θα γινόταν ποτέ ο καμβάς της.
Κάθε φορά που έφευγε , ανέπνεε σαν να φορούσε για μέρες μάσκα , έκλεινε ολα τα παράθυρα και τυλιγόταν κουβάρι ανθρώπινο στην κουνιστή καρέκλα.
Είχε κουραστεί να προσποιείται εναν έρωτα, ειχε κουραστεί να προσποιείται εναν εαυτο που καθόλου δεν της έμοιαζε.
Για να γεμίζει τις νύχτες της.
Για να σκοτεινιάζει τις μέρες της.
Μια φωτογραφία , που την ακινητοποιούσε μέσα στο φαρδύ πουλόβερ του , ενα φθινόπωρο.
Αυτό ήταν.
Είχε εγκλωβιστεί στις φωτογραφίες του κι έπρεπε να ζήσει έξω απο αυτες.
Leave a Reply