Χαζευω τα παιδια στο λιμανι.
Δεν ξερω αν νιωθω τελευταια κι αν κρινω απο τους ανθρωπους γυρω μου κανεις δεν νιωθει, οχι η καλοσυνη επιβιωσε απλα μουδιασα απο την πολυ ανοχη, στην εποχη.
Ο ελαχιστος χωρος να αναπνευσεις ο ουρανος ,εκει που χανονται τα μπαλονια , ναι εκεινα που δραπετευουν απο χερια παιδιων.
Θα θελα να γεμιζα αερα και με ενα φυσημα του να αιωρουμαι πανω απτην πολη, να αλαφρυνει το σωμα απτο βαρος της ψυχης κι αντιστροφα, με εναλλαγη να αδειασει απο μεσα μου το αποβαρο της μιζεριας.
.Αυτο που μπορω να πω με ΒεΒαιοτητα ειναι πως τα μπαλονια δεν χανονται συναντιουνται με αλλα χαμενα ονειρα και μπλεκουν τα σχοινια τους, ανεβαινουν στο πιο ψηλο σημειο κι απο κει μας στελνουν χρωματα και ονειρα.
Υπαρχει ενα μερος στον ουρανο για τα χαμενα μπαλονια κι ισως μια μερα τα συναντησω.
Η αγαπη σου εμοιαζε με κατακοκκινο μπαλονι κι ετσι σαν παιδι που σε περιμενε στο μπαλκονι
κατευθυνες πανω μου ολο τον αερα σου, δροσιζωντας την ψυχη μου ,δινωντας μου την αισθηση πως σε κρατω απτο αορατο σχοινι σου, δεν εβλεπα πως αιωρεισαι και πως μια μερα θα μου εφευγες απτο χερι, σαν ονειρο που χανεις οταν ξυπνας..
Δεν ποναω.
Εχω χιλιαδες λογους να υψωνω το βλεμμα στον ουρανο, το μπαλονι και τους αστερισμους που μου μαθαινες.
Δεν λυπαμαι.
Ενας σκυλος που γαβγιζει και η γη που ολο γυριζει, μια νυχτα στην ταρατσα
εγω κι εσυ μετραμε αστρα
κι ενα αστερι στο φεγγιτη παιζει κρυφτο με τον κοπριτη.
Leave a Reply