Καπνός

Σαν σε όνειρο μωρό μου.

Τα πατήματα σου ελαφριά, έβγαλες έναν αναστεναγμό-φορτικό της ημέρας που άφησες πίσω, γέμισες ένα ποτήρι λευκό κρασί μέχρι επάνω και έβγαλες τα παπούτσια σου.

Κοντοστάθηκες στον καθρέφτη και χαμήλωσες τα μάτια σου, μέρες είχες να νιώσεις ολόκληρος, σαν να έλειπε κάτι απο πάνω σου μα όχι.

Μέσα σου έλειπε.

Ανοιγόκλεισες τα παντζούρια, πότισες τα λουλούδια, ορθέ εκείνη στην σκεψη σου, εκλεισες τα ματια την έφερες κοντα, οχι αρκετά κοντά για να την νιώσεις.

Συνήθισες έτσι απο μακριά και έβαλες και δεύτερο κρασί, έστριψες ένα τσιγάρο και στην πρώτη ρουφηξιά παλι μπροστά σου εκείνη.

Καπνός φίλε ήταν εκείνη.

Μέτρησες χιλιόμετρα και μιλιά, νότες και σιωπές κι έπειτα πήρες ένα λευκό χαρτί.

Με το μολυβί σου σκάρωσες την μορφή της και αφού έκλαψες σαν μικρό παιδί αποκοιμήθηκες σε ότι απέμεινε απο κείνη.

Ορθέ και στο όνειρο με το λευκό της το φουστάνι και τύλιξε τα ποδιά της στην μέση σου, κρατούσε ένα ηλιοτρόπιο και η ανάσα της μύριζε άνοιξη, πηρέ το κρασί από το χέρι σου και ήπιε, έπειτα ρουφηξιά απ’ το στριφτό σου και ο καπνός της στα χείλη σου.

Αυτή την φορά ήταν κοντά.

Σε τύλιξε ο καπνός και τα μικρά της χερια, την σήκωσες ψηλά και της φίλησες το μέτωπο, έσκυψε πάνω σου και χυθήκαν δεκάδες αστέρια από τα μάτια της..

Ασπρόμαυρα χάρτινα όνειρα, τυλιγμένα με δάκρυα.

Απόψε θα την ονειρευτείς ξανά.