Κοίταξε μέσα στα μάτια, αυτές τις πήγες ενεργείας που εκτόξευαν αλήθειες όσο το σώμα έφτυνε ψεμμα και ένωσε όλα τα δάκρυα για να μπορέσει να κολυμπήσει στην αντίπερα όχθη, στην ψυχή.
Κανείς ποτέ δεν της κράτησε το χέρι τόσο δυνατά, κανείς δεν κατάφερε να αποκωδικοποιήσει ένα της γέλιο.
Κλείδωσε μέσα της όλα εκείνα που την απέτρεπαν να συναντήσει τον αληθινό εαυτό της, όλα εκείνα που της φόρεσαν, όλα εκείνα που την έπνιγαν και πήρε φορά χτυπώντας με δύναμη σε όλους τους τοίχους που ύψωνε στον δρόμο τηςκαι λίγο πριν πνίγει μέσα στον ίδιο της τον εαυτό, σώθηκε.
Μην αφήσεις το χθες να σε ντύσει στο αύριο, έξω ήρθε η άνοιξη.
Θέλω να σε βλέπω να βγάζεις άνθους.
Να σε μυρίζω στον αέρα.
Να σε ποτίζω.
Να αναπνεεις.
Leave a Reply