Κοίταζε με.
Η ανάσα σου στέκει εκεί στον φράχτη, ο ήλιος πέφτει στα ματιά σου.
Δεν μπορώ να δω το αντίο σου.
Ξεμακραινεις, γίνεσαι κουκιδα και όλο μικραινεις.
Φοβάμαι μην σε χάσω έτσι που μικρυνες.
Ακούω το κύμα σε βλέπω να προσεύχεσαι.
Να ξεκολλήσω από τα τοιχώματα του μυαλού σου.
Δεν μπορώ προσπάθησα.
Μας ξεχάσαμε εδώ και νομίσαμε πως προχωράμε και το μόνο που καταφέραμε είναι να πατάμε στα βήματα ο ένας του άλλου.
Να γίνουμε φαντάσματα του ίδιου μας του παραμυθιού.
Κοίταζε με.
Έστω.
Leave a Reply