Λειψός.

Αδειαζεις.
Σε κοιταζαν ολοι καθισμενο στο παγκακι, στην μερια σου και αδειαζες.
Πικρη χολη και αναρθρες κραυγες.
Σκοτεινιαζαν τα ματια σου ,καποιος σταυροκοπιεται μα το θεο.
Αδειαζες την καθημερινοτητα σου στο προσωπο της,αλλαζε κι εκεινη οψη , εφτυνες μιζερια και αγανακτηση.
Πεινουσες και κρυωνες και δεν σε αγγιζε κανεις, κανεις δεν σου απλωνε το χερι κι αδειαζες, αδειαζες ολοκληρος.
Και φοβηθηκα.
Ετρεμα μην τελειωσεις και μεινει λειψος ο κοσμος γιατι εσυ τουλαχιστον ηξερες κι ημουν γεματη θυμο και με μαθαινες και σε κοιταζα και ηθελα να μην κρυωνεις , ηθελα να θελεις.
Σου φωναζα μα δεν γυρνουσες το βλεμμα κι εκεινη ειχε παγωσει στον χρονο, ειχε γινει εσυ κι εσυ ησουν εκεινη.
Δυο αγαλματα στην μεση της πλατειας που καθρεφτιζαν τον πονο μας, η οργη τους συννεφιαζε το βλεμμα κι εβρεχε καταπανω μου πραγματικοτητα και τρελα και πνιγομουν γιατι δεν με ακουγες και φωναζα και εβρεχε καταπανω μου ολη την νυχτα και οι σκιες μεγαλωναν,η μνημη ξεθωριαζε και χανοσουν και δαγκωνες τα χειλη να μην φωναξεις και ξυπνησω.
Σε εκλιπαρουσα να μην φυγεις
Σε παρακαλουσα να μην αδειασεις και μεινει λειψος ο κοσμος απο σενα κι απο μενα.
Μην χαθουν οι κραυγες να ξυπνησουν κι αλλους , στο ονειρο μας να τους φερουν.
Να στεγνωσει η θλιψη στο μαξιλαρι του μικρου παιδιου, παρε την θλιψη και ξυπνα με σε εναν καινουργιο κοσμο.
Ξυπνα με μεσα σου ολοκληρη.
Ξυπνα.