Αλλη μια μερα που δεν μπορω,χωρις εσενα.

Μπορω να ακουσω ποιητες να κλαινε και πλανοδιους μουσικους να ζωγραφιζουν χαμογελα στα προσωπα περαστικων.
Μπορω να απλωσω το χερι μου και να μοιραστω μαζι σου ,αυτο που με κανει να στεκομαι ακομα.
Μπορω να γελασω δυνατα στην θεα των παιδιων που πετουν χαρτoνενιες σαιτες στον ουρανο.
Μπορω να αναπνευσω τον δικο σου αερα και να φυσηξω δυνατα καθε σου εγνοια με ενα αγγιγμα.

Μπορω να πεθανω για να ζησεις και να πεινασω για να χορτασεις , μπορω να πονεσω για να μην χτυπησεις και να διεκδικησω τα ονειρα σου.
Μπορω να βγω στον δρομο και να σε υπερασπιστω  μπορω να φωναξω δυνατα, μπορω να κλαψω για ολα τα δεινα του κοσμου.
Ειναι και κατι που δεν μπορω να κανω ομως.
Ειναι εκεινες οι μερες και οι νυχτες που ανταριαζουν μεσα μου η αδικια και η οργη και σου θυμωνω που μενεις αταραχος κοιτωντας με τα αδεια ματια σου.
Ειναι στιγμες που θελω να ουρλιαξω και να ξυπνησω τα ονειρα σου τα αραχνιασμενα, να σου κρατησω το χερι και να σε παω εκει που φοβασαι .
Να σε σφιξω στην αγκαλια μου χωρις να φοβαμαι.
Θελω να νιωσουμε παλι ανθρωποι.
θελω να θυμηθεις πως ειναι να ενωνονται οι ποθοι και πως σιωπουν οι φωνες στο σκοταδι, να νιωσεις το αιμα να βραζει και το μυαλο να εκρυγνηται.
Να θυμηθεις να κοιταζεις στον ουρανο και να ζηλευεις τα πουλια που μπορουν και κανουν σχηματισμους με την ελευθερια τους..
Γιατι ειναι πολλα εκεινα που δεν μπορω να κανω χωρις εσενα.
κυριως να αναπνευσω.
Μυριζει θανατος παλι αποψε και καποιος κοιμαται στο δρομο , μια μητερα καιει τα ονειρα της για να ζεστανει το παιδι της και ο ουρανος
γεμισε δακρυα..
Ενα ακομα παιδι πεταει στον ουρανο και χαραζει στα συννεφα στιχους..
Και ειναι αλλη μια μερα που δεν μπορω ..
Αλλη μια μερα που η πραγματικοτητα ξεπερναει τον εφιαλτη..
Αλλη μια μερα που σε χρειαζομαι .
Γιατι αυτος ο κοσμος ειναι δικος σου και δικος μου.
Αυτος ο κοσμος μας χρειαζεται..