Ήρθε ένα πρόβλημα, ύστερα κι άλλο κι άλλο κι έπειτα η ζωή ένα πελώριο κύμα κι εσύ στον βυθό, να βλέπεις τον τεράστιο ήλιο αλλά να μην μπορείς να αναπνεύσεις.
Θα σου πουν:
Λίγο ακόμα κρατά.
Λίγο ακόμα.
Κουνά χεριά και ποδιά μέχρι να φτάσεις στην επιφάνεια.
Μην λυπάσαι.
Μην κλαις.
Μην αντιστέκεσαι.
Γίνε τοίχος.
Γίνε ρομπότ.
Άντεξε.
Κανε την καρδιά σου πετρά.
Και ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Ο χρόνος και τα κλισεδακια σας.
Σε βαρέθηκα, σας βαρέθηκα!
Και το αίμα νερώνει και η ψυχή εξατμίζεται και η αντοχή στρίβει τιμόνι και τρακάρει μετωπική με τον αντικατοπτρισμό της.
Μια στιγμή θέλει για να γίνει το κακό.
Θα κλάψω Θα ουρλιαξω
Θα σε μισήσω
Θα ΑΝΤΙΣΤΑΘΏ
Σε λυπάμαι
Θα αντέξω.
Με βλέπεις;
Κοιτά με μέχρι να γίνω φωτογραφία στο παλιό σύνθετο.
Με ακούς;
Αρκετά!
Βγαίνω στην επιφάνεια, νιώθω τον ήλιο να στεγνώνει τα δάκρυα μου.
Κοιτά με, φτάνω..
Λίγο ακόμα και δεν θα με ξαναδείς ποτέ.
Leave a Reply