Περπατούσε στον πολυσύχναστο δρόµο γυρεύοντας µια όµορφη σκέψη. Από τα σκαλάκια της Αγίου Νικολάου µπορούσες να δεις ολόκληρη την πόλη να ανάβει τα φώτα της αυτή την ώρα και να ενοχλεί τον ουρανό όταν παραδίνεται στην απουσία της µέρας, µελαγχολικός και ήσυχος µέσα στην απεραντοσύνη του.
Ένα – ένα τα σκαλιά σκεφτόταν και η όµορφη σκέψη θα έρθει, µια και οι εικόνες θα ανεβοκατέβαιναν µέσα της σαν ένα πελώριο σκηνικό, άδειο απο θεατές και ανάσες, επικριτικά βλέµµατα και νεύµατα.
Σαν αίθουσα που περιµένει χειροκροτήµατα και συγκινήσεις ετούτη εδώ η διαδροµή, γεµάτη από νότες µέσα από τα ακουστικά της και δάκρυα που πάλευαν µε ένα χαµόγελο. Ποιος θα υπερνικήσει;
Κάποτε της είχαν πει να «ζυγίζει» τις καταστάσεις µα η καρδιά δεν έχει ζύγι, δεν ξέρει απο βάρος, µοναχά στην ελαφρότητά της και στην άπειρη αγάπη της ήξερε να ανασαίνει τη ζωή της.
Μια όµορφη σκέψη.
Όταν έφτασε τελικά στο ψηλότερο σηµείο θυµήθηκε εκείνους που κατείχαν ξεχωριστή θέση στην καρδιά της και µε µια σύντοµη χαρτογράφηση της πόλης, σηµάδεψε τα µέρη που θα τους έφερνε κοντά της κι αυτή ήταν µια όµορφη σκεψη.
Εκείνοι που αγαπάς, λίγοι η πολλοί.
∆εν κατάφερε να µάθει ποια είναι εκείνο το απόγευµα, κατάφερε όµως να διανύσει µια µεγάλη διαδροµή έξω από τον εαυτό της και να φτάσει στο ψηλότερο σηµείο για να συνειδητοποιήσει πως από µακριά η αγάπη µοιάζει χάρτης.
Όσο µακριά κι αν πας ο ουρανός θα σου υπενθυµίζει πόσο µακριά µπορείς να φτάσεις και το δειλινό όλους εκείνους που θα σε βοηθήσουν να ανεβείς σκαλί- σκαλί στην οµορφότερη θέα.
Leave a Reply