Μπορείς;

Θα µπορούσε να είναι Κυριακή.

Να περιµένεις κάποιον στο λιµάνι ή στο αεροδρόµιο.

Θα µπορούσε να είναι ηλιόλουστη η µέρα.

Να ελπίζεις και να χαµογελάς στο άγνωστο που ξαπλώνει στον ορίζοντα και τον βάφει πορτοκαλί ξεδιάντροπα.

Όλη η οµορφιά του κόσµου να σε αγγίζει και να αφήνει επάνω σου σηµάδια.

Θα µπορούσες να χαµογελάς καθώς περπατάς και να τυγχάνει να παίζουν το τραγούδι που τόσο αγαπάς.

Να αγκαλιάζεις το διπλανό σου και κυρίως να τον ακούς.

Θα µπορούσες να γκρεµίζεις το µίσος και την αβεβαιότητα, ισορροπώντας την ανασφάλειά σου στο τεντωµένο σκοινί των ονείρων σου.

Μπορείς να χορεύεις και να γελάς, να αναπνέεις και να αγγίζεις ό,τι αγαπάς.

Να βλέπεις.

Αντ’ αυτού σε ακούω να σιχτιρίζεις, να γκρινιάζεις, να φοβάσαι.

Σε βλέπω στην ουρά κάποιας τράπεζας, ανάγωγο και στριφνό να επικρίνεις καθε τι που κινείται γύρω σου.

Θα µπορούσες να γίνεις άνθρωπος πάλι.

Να θυµηθείς πως ο κύκλος στενεύει και ο χρόνος είναι αµείλικτος.

∆εν γυρίζει πίσω.

Θα µπορούσες.

Μπορείς;