Ξέρεις για ένα σου γέλιο.
Ξέρεις άραγε;
Είσαι το γλυκό του κουταλιού μου και η καρδιά μου λιγώνει μπροστά σε ένα γέλιο σου.
Θα μπορούσα να γράφω μέρες για σένα αλλά οι λέξεις είναι τόσο μικροσκοπικές μπροστά στις αγκαλιές μας και στις καληνυχτες που δεν αφήνεις το χέρι μου.
Μεγαλώνεις μικρή-μεγάλη μου αγάπη και δεν ξέρω που να σταθώ για να μην σκιάσω τα όνειρα σου.
Τι είναι λάθος και τι σωστό, να σου τραγουδώ η να πάψω;
Να γκρινιάζω και να ξενυχτώ;
Μεγαλώνουν τα φτερά σου και λες μπορώ και κοιτά κι εγώ μικραίνω όλο και πιο πολύ στα ματιά σου, ξεμακραίνω και έτσι από μακριά σαγαπω κάθε δευτερόλεπτο πιο πολύ, έτσι από μακριά να σε βλέπω να πετάς.
Να πετάς στα πιο τρελά σου όνειρα να ερωτεύεσαι.
Να αγαπάς και να αγαπιέσαι.
Να κερδίζεις.
Να χάνεις.
Να σέβεσαι να δακρύζεις από χαρά είτε από λύπη.
Να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι κι όταν θέλω να τρέξω να σου κρατήσω το χέρι να μου λες μπορώ!
Ανθρωπένιο μου μικρό.
Τρέξε.
Ζήσε.
Αγάπα.
Πετά.
Χαμογελά όσο πιο συχνά μπορείς.
Ζήσε.
Ξέρεις θα είμαι πάντα εδώ.
Γιατί εγώ κι εσύ πάντα μαζί.
Θα σαγαπω πίσω από τον πύραυλο.
Θυμάσαι;
Leave a Reply