μοναδικη μου.

Δεν κρατησε πολυ, μια στιγμη η δυο.
Της φορεσαν μια καταλευκη ρομπα και την οδηγησαν σε ενα ανηλιαγο δωματιο, ενα κρεββατι αλλοπροσαλλο και δυο κουβερτες.
Χαμογελουσαν διαφορετικα , δεν ηταν απο τα χαμογελα που τρυπωναν μεσα σου, αδιαφορα ηταν, κατευναστικα.
Δεν ενιωθε, αυτο την οδηγησε εκει.
Τα ματια της καρφωμενα στην βαλιτσα, σκεφτοταν πως γινετε ενας ανθρωπος να χωρεσει ολη του την ζωη εκει μεσα, πως να στοιβαξει κανεις ενα σωρο απο ονειρα και αναμνησεις.
Ειχε ορκιστει να προσπαθησει , ειχε αφεθει να νιωσει μα δεν ενιωθε.
Εφταιγε η εποχη ισως τα ψεμματα και η αδιαφορια τους , δεν μπορουσε να εστιασει στη ριζα του προβληματος γιατι σαν λερναια υδρα εκοβε και ξεπηδουσαν κεφαλια .
Προσποιουνταν πως καταλαβαιναν, την επισκεπτονταν συχνα μα δεν τους ενιωθε δικους της, ειχε χασει την εμπιστοσυνη της, εμοιαζαν ολοι εχθροι που δανειζονταν σωματα δικων της αγαπημενων.
Εμεινε μονη για μηνες στο κλειστο δωματιο υψωνοντας τοιχο στο συμπαν , ηθελε απελπισμενα να νιωσει , εφερνε στο μυαλο εικονες και λεξεις, ανθρωπους και στιγμουλες.
Το παραδοξο ειναι πως δεν την αγγιζαν , δεν εβρισκε την ζωη της στο παρελθον της, σαν να ελειπε μονιμα απτον εαυτο της αι τους γυρω της.
Την αγαπησα πολυ.
Σχεδον με μεγαλωσε , δεν ειχαμε μεγαλη διαφορα ηλικιας ισως 5 χρονια μα παντα ειχε μητρικη φιγουρα δανεικη απο μικρο παιδι, με ταιζε και στολιζε την ψυχη μου λουλουδια, μου εσφιγγε το χερι και μου μιλουσε ακαταπαυστα για τους πλανητες και την απομακρη ομορφια τους.
Με εκανε να αγαπω τα αστερια.
Οταν την ανταμωσα στον μικρο κηπο με τις υπεροχες φτελιες και τα αγριολουλουδα , με συνεπηρε η μορφη της , βλεπεις παντα πιστευα πως ειναι αερικο.
Δεν μπορεσα ποτε να αποδεχτω την αρρωστια της.
Δεν την εβλεπα ,δεν την ενιωθα για μενα ηταν παντα ιδια, μοναδικη.
Με πλησιασε και με κρατησε απτο χερι, σκουπισε τα δακρυα μου και καθισαμε για ωρες στο παγκακι χωρις να πουμε λεξη, το ηλιοβασιλεμα μας βρηκε εκει σφιχταγκαλιασμενες και μεθυσμενες απτην ομορφια του.
Ωραια που θα ηταν να εμενες , ειπε. Να ανακαλυπταμε νεους πλανητες  και μετεωριτες, θα στους χαριζα παλι απο την αρχη.
Μεσα μου ηταν παντα η ιδια, ποτε μου δεν καταλαβα γιατι ελεγαν πως ειναι διαφορετικη, για μενα ηταν απλο, αγαπουσε τα αστερια, αυτο ηταν ολο!
Εφυγα κοιτωντας τις μυτες των παπουτσιων μου για ωρες, περπατησα για ωρες κοιταζοντας τα, ειχα μια απιστευτη αρνηση να υψωσω τα ματια στον ουρανο, δεν ηθελα να τον κοιταζω χωρις εκεινη.
Φοβομουν μην γινει αστερι, βλεπεις.
Μετα απο εναν χρονο ανοιξε η πορτα και το γελιο της μας επνιξε.
πιαστηκαμε χερι χερι και τρεξαμε στην πλατεια , εκει ηθελε να παμε, στην πλατεια μας.
Ειμαι καλα, ειπε. Αισθανομαι ευγνωμοσυνη για τον ηλιο και τα λουλουδια, κοιτα, ειπε, κοιτα ποση ομορφια γυρω μας.
Μην φοβασαι, συνεχισε ειναι πολλα τα αστερια μας και μας περιμενουν στωικα να τα ανακαλυψουμε.
Αποψε , ειπε.
Εκεινο  το βραδυ δεν κλεισαμε ματι
σκαρωσαμε καινουργια αστρικα ταξιδια και λεξεις απροσδιοριστες ,ολοδικες μας, τα χερια παντα σφιχτα δεμενα το ενα πανω στο αλλο.
Ειμαι διαφορετικη , ειπε με υφος παιδιου.
Εισαι μοναδικη, ειπα με ολη μου την καρδια.
Εχω να την δω απο τοτε , απο εκεινη την νυχτα, μου γραφει πως νιωθει πια.. μου υποσχεται φεγγαροβολτες σαν αλλοτε,
της γραφω πως ειναι μοναδικη.
Το εννοω απτα βαθη των γαλαξιων
Για μενα θα ειναι παντα ενα αστερι που ξεπεσε στην γη. Αυτο ειναι.
Σεβασου την διαφορετικοτητα, μαθε απο αυτην αγκαλιασε την , υπαρχει χωρος για ολους μεσα σου..
Αν εσυ και εγω μπορουμε , μια μερα θα μπορεσει και ο κοσμος ολος..

.