Καμμια φορα γραφω για να αδειαζω τις σκεψεις μου πανω σε ενα λευκο χαρτι, να το μαυριζω ετσι συνειδητα με τις ορφανες λεξεις μου και να τις δενω με το αψυχο χαρτι ωσπου να γινουν ενα.
Ειναι μερες που στερευουν τα λογια, η δυναμη και η θεληση , ειναι κι αλλες που σαν διπολικη θυελλα πλυμμηριζω απεριγραπτη χαρα και αισιοδοξια μονο απο μια λεξη, ενα χαμογελο, μια μυρωδια, μια θυμηση.
Η πηγη μου δεν στερευει μοναχα αυξομειωνεται ,δεν υπαρχει μετρο και αυτο με κουραζει, θα ηθελα να βρισκομαι καπου στην μεση σχεδον σε ολα τα πραγματα μα το φλερτ μου με τα ακρα δεν συμφωνει με ετουτη εδω την σκεψη.
Με επηρεαζουν σχεδον ολα, οι καλημερες ,οι ειδησεις ,οι αγκαλιες και οι φιλοι , η αληθεια ειναι πως δεν αντεχω και πολυ ετουτη εδω την εποχη και ψαχνω τροπους να ξεχνιεμαι και κυριως να βοηθιεμαι ενω παραλληλα να βοηθαω με οποιον τροπο μπορω, πιστευω μονο στην καλοσυνη των ανθρωπων και την αγαπη, νομιζω πως αυτο θα υπερνικησει καθε εμποδιο, θα ηταν αδικο να μην αναφερω τις συλλογικες δρασεις που ξεπεταγονται καθε τρεις και λιγο διδασκωντας μας ανθρωπια και αλλυλεγγυη, θα ηταν αδικο επισης να σταθω μονο στα ασχημα.
Συναντω καθημερινα ανθρωπους φιλους και αγνωστους που γιναν φιλοι καρδιας να καταπιανονται με τα κοινα, να προσφερουν και να δινονται σε εναν ατερμονο αγωνα επιβιωσης της ελπιδας.
Δεν αντεχω αλλα σκυθρωπα προσωπα και αποδυναμωμενα λογια, αποχαιρετισμους φιλων και γνωστων ,εξαθλιωση και πονο, ψυχικο πονο που συσσωρευεται σε ολη την κοινωνια και κραυγαζει απο παντου, απο την ενδοσχχολικη βια μεχρι τα κορναρισματα στον δρομο, την οργη στα ματια μας και τους γειτονες που αλλοτε τους συναντουσες γιαμια καλημερα στην εισοδο, ενω τωρα σου κουναν το κεφαλι ψελλιζοντας πως μας καταντησαν.
Ειμαι σχεδον βεβαια και οχι ονειροπαρμενη (ενταξει ισως λιγο) πως μπορουμε να τα καταφερουμε, νομιζω πως ειτε λιγο η πολυ ολοι μπορουμε να βοηθησουμε με καποιον τροπο και το μονο που αρκει ειναι να πατησεις εθελοντισμος στο google, η να βρεις στην γειτονια σου ανθρωπους που σε εχουν αναγκη, ξερω πως λεφτα δεν υπαρχουν αλλα αρκει μια βολτα με την γιαγια απτο απεναντι μπαλκονι που σε κοιταζει θλιμμενα ,ενας καλος λογος, ενα πιατο φαγητο μια αγκαλια.
Εχω την απιστευτη αναγκη να αγκαλιαζω τον κοσμο αυτες τις μερες, ειναι ενα ειδος εξαγνισμου αυτο που ξεπηδησε απτο κεφαλι μου, η μαλλον απτα χερια μιας και δεν μπορω να τα κλεισω, μια αγκαλια γεματη αγαπη και δυναμη, εναν καλο λογο, μια καλημερα, ενα χαμογελο, ας μην ξοδευουμε τις μερες μας και την ενεργεια μας με οργη, αντιθετη ψυχολογια και αισιοδοξια, για να περασουν οι κακες μερες, μερες σαν κι αυτη..
Leave a Reply