Ψυχεδελικά δάκρυα

Τα καταπίνω και γίνονται χαμόγελα με ακούς;

Ναι, τα δάκρυα. Κάθε ένα ξεχωριστά που χάριζα στα μάγουλα μου για σένα.

Απόσταση και αχνό χαμόγελο στην άλλη άκρη του πλανήτη.

Το εννοούσε.

Ήξερε να κάνει τα δάκρυα να χορεύουν και μαγεμένα να μεταμορφώνονται σε χαμόγελα, το είχε δει με ταμάτια της.

Ψυχεδελικά χαμόγελα και η βροχή να κλαίει στο σώμα τους.

Η ψυχή να πάλλεται κι εκείνη να χορεύει με τις σκιές στο δωμάτιο.

Έξω, κεραυνοί και σιωπές, κλειστά παράθυρα και ανοησία.

Μέσα, ψυχεδελικά δάκρυα.

Κι έπειτα χαμόγελα.

Λείπεις.

Κι όλο πενθεί όσα δεν της πρόσφερες, μάγε.

Μεταμόρφωσε άλλο ένα δάκρυ, τώρα.

Κι άλλο ένα.

Τα μετρούσε, ναι.

Ο απολογισμός σε χαμόγελα καρφωμένα στα μαλλιά.

Κι αστέρια που χορεύουν.

Και οι σκιές να τρέμουν.

Ήξερες να καταπίνεις δάκρυα και να γεννάς χαμόγελα.

Ήξερες.