Vertigo.

Πονάει μια αρχή οσο ενα τέλος ,με ρώτησε;
Δεν είχα απαντήσεις μήτε αρχή και τέλος ημουν ολοτελα εξαυλωμενη μεσα στην ιδια μου την ζωη.
Σκορπισμενη σαν μισοτελειωμενο παζλ.
Τοτε να μου πεις ποιο ειναι το σωστο ,ελεγε και γελουσε η καρδια μου σαν παιδι.
Δεν το ηξερα το σωστο ουτε το λαθος.
Δεν ηξερα τοτε,αργοτερα θα μαθαινα.
Οι μερες που κυλουσαν διπλα του ,βουβες καποτε και αλλοτε χαμογελαστες ,μυστηριες και σκοτεινες γεματες αναπαντητα ερωτηματικα και παιδιαστικες απαντησεις.
Ο ηλιος ξερεις μοιαζει με την αγκαλια σου, ζεστη μα μακρινη συναμα την νιωθω, μα δεν την αισθανομαι.
Ποσες νοητες αγκαλιες σε πηραν?
Ποσες ανοητες βραδιες χαραμισες?
Ποσα δακρυα ναυαγησαν?
Καμμια απαντηση μονο ματια γεματα φουρτουνες και κυματα, αφρισμενα λογια που εσπαζαν σε βραχο.
Δεν καταλαβαινα τοτε.
Δεν ηξερα.
Ηθελα να ειχε ηχο ο παραδεισος που μου εταζαν ,ηθελα μοναχα γαληνη και μεσα στο vertigo της εποχης να παψω να στροβιλιζομαι.
Ηθελα να ειχα απαντησεις, να ειχε ο κοσμος απαντησεις.
Ηθελα για μια στιγμη να κοιταξω τα αθωα ματια σου και να μιλησω..
Για μια φορα  να υπαρχουν οι λεξεις.