Σιωπη.

Ζησαμε μεσα απο τα ματια μας.
Κανεις δεν ειδε η ακουσε.
Φωλιασμενοι μεσα μας, εκρηξεις στην ιδια μας την σαρκα.
Γευτηκαμε το νεκταρ κι επειτα δηλητηριο.
Κανεις δεν ξερει.
Μονο εγω κι εσυ και τα αψυχα δωματια που παλλονταν μαζι με τα συννεφα εξω απτο παραθυρο.
Μεσα μας ζησαμε.
Μοναχα σκιες και ψιθυροι.
Κανεις δεν ξερει.
Η γατα να χορευει τις νυχτες , σε εμβυακη σταση εμεις, ιδρωμενοι απτο ονειρο.
Τα ματια σου πηραν το σχημα των αστρων, τα ευχηθηκα κι επεσαν χαμηλα , τα κατεβασες μαζι με τον ουρανο.
Σκοταδι.
Κανεις δεν ξερει.
Σκιες κι η γατα που μιλαει.
Σωπασε ,κανεις δεν ξερει.
Μοναχα οι φωνες στο κεφαλι σου και οι υποσχεσεις μας που αυτοκτονουν ,ομαδικα.
Κανεις δεν ξερει.
Μοναχα τα ματια δεν ξεχνουν.