Συναισθηματική λούπα

«Εκείνο το κορίτσι που θυμάσαι δεν υπάρχει πια».

Εκείνο το κορίτσι που θυμάσαι δεν υπάρχει πια.

Θυμάσαι πόσο μόνο ένιωθε; Πόσα δάκρυα σπατάλησε; Θυμάσαι τα μάτια της πόσα σύννεφα κουβαλούσαν;

Εκείνο το κορίτσι που αγάπησε ακόμα και τη σκιά σου;

Που έτρεχε και χωνόταν στην αγκαλιά σου σαν μη γύριζε ο κόσμος παρά μόνο όταν την κρατούσες;

Θυμάσαι που σου ορκίστηκε αιώνια αγάπη;

Θυμάσαι που γελούσες όταν ξημέρωνε και εκείνη σε φωτογράφιζε μέσα της;

Αναρωτήθηκε πολλές φορές αν το έζησε στην πραγματικότητα ή αν είχε πέσει σε κώμα συναισθηματικό.

Συναισθηματική λούπα.

Τακτοποιούσε τις στιγμούλες σαν ψίχουλα και τα άφηνε στο δρόμο της να βρει το γυρισμό, και τον βρήκε.

Βγήκε από την τεράστια φούσκα, και σαν νεογέννητο άνοιξε τα μάτια στον ήλιο, όλα μοιάζουν διαφορετικά από απόσταση, η καταστροφή είναι πολύ πιο κοντά από όσο μπορείς να δεις.

Είχε μέσα της αποθέματα αγάπης και κατανόησης, μα κυρίως ποτάμια έρωτα.

Είχες πει μοιάζει στη Zelda, μα δεν ήταν εκείνη.

Έγινε ο εαυτός της, εκείνος ο εαυτός που δε γνώρισες, ο εαυτός που συγχωρεί, αγαπάει, γιατρεύει, αντέχει, πονάει, μοιράζεται και χορεύει με τα όνειρα, αναπνέει μόνο στην αγάπη και ψυχανεμίζεται την καλοσύνη μονάχα στους ανθρώπους.

Εκείνο το κορίτσι δε θα είναι ποτέ ίδιο.

Εκείνο το κορίτσι δε θα το ξεχάσεις ποτέ.