Σύννεφο μικρό

«Φύλαξε τα δάκρυά σου για κάτι που θα το αγαπήσεις και θα είναι δικό σου».

«Δε θα με ξαναπάρεις μαζί σου?», είπε και κοίταζε τις μύτες των παπουτσιών του.

«Φύλαξε τα δάκρυά σου για κάτι που θα το αγαπήσεις και θα είναι δικό σου», αποκρίθηκε εκείνος.

Μα το είχε αγαπήσει εκείνο το σύννεφο, πώς να πάρει κάνεις σοβαρά τα σύννεφα;

Πώς να εξηγήσει?

Οδός Κούρασης.

Ακούστε, δεν έχω σκοπούς, ούτε όνειρα, δεν έχω φίλους και ανάγκες, θέλω μονάχα να χαζεύω εκείνο το σύννεφο. Ακουμπούσαν οι σκέψεις έτσι στα μαλλιά της και ηρεμούσε.

Άλλοτε, κυνηγούσαν κι εκείνα τον άνεμο κι ύστερα γίνονταν βροχή, δάκρυα ταξιδιάρικα.

Τι να σου εξηγούσε;

«Ξέχασέ το, το σύννεφο!» είπε.

Κι εκείνη αποκρίθηκε:

«Γυρίστε απ’ την άλλη και μην κοιτάξετε μέχρι να σας πω».

Έβαλε το χέρι στην τσέπη κι έβγαλε τα φτερά που μάζευε από τ’ αποδημητικά πουλιά, τα πέταξε με δύναμη στον ουρανό που τα κατάπιε μεμιάς.

Την ίδια στιγμή, τα μάτια της κύλησαν μια θάλασσα κι ένα παράπονο, πλημμύρισε ο ουρανός, έπνιξε τα πουλιά κι οι άνθρωποι φώναζαν, «πάψε πια να κλαις». Το σύννεφο φάνηκε σαν μια τεράστια τρύπα που προσπαθούσε να την καταπιεί κι εκείνη πάλευε να χωθεί μέσα της, να μην δει κανείς πόσο θλιβερά μικρή είχε γίνει.

Μικροσκοπική. Μικρή.