θυμαμαι.

Δεν ηξερε αν εκλαιγε για την κοριτσοπαρεα στην παραλια που τυλιγονταν με μεθυσμενα λογια,η για το τηλεφωνο που  στοργικα εκλιπαρουσε για αγαπη, το μονο που πηρε απατη.
Δακρυα πικρα και μεταξενια χαιδευουν το μαγουλο και οδηγουνται σε αδιεξοδα μισανοιχτα χειλη,θα χαθουν για παντα οπως τα λογια και οι υποσχεσεις που εδωσαν, θα τα καταπιει οπως και ολες τις δυσκολιες.
Τον θυμηθηκε να μπαινει στο πλοιο ,δεν γυρισε λεπτο να κοιταξει πως εσβηναν τα αστερια στον δρομο της ,γυρω μονο σκοταδι.
Τα πηρε ολα αυτη η αγαπη σαν το αγερι στην αυλη της σαν τα ματια του στο ηλιοβασιλεμα,εκλεψαν την καρδια της για παντα..
Τα κοριτσια αλλαξαν δρομο και το καλοκαιρι εσβησε σαν σπιρτο σε βροχη, ηρθαν οι μερες που ποτε ξανα δεν θα μασταν ιδιοι,μονο νυχτες μειναν σαν και αυτη που τους θυμοταν και η καρδια πονουσε σαν παλια πληγη στην υγρασια.
Ξενιτεμενοι απτης ματιας την χωρα., πατριδα ειναι η θυμηση και η αγαπη δρομος, οσο μακρια κι αν πας , η θυμηση ειναι ανεξιτηλη.
.
Δεν λυπαμαι , μου αρκει που θυμαμαι.