Απομακρυνοταν αργα, η φωνη του ακομα αντηχουσε, τραγουδουσε εναν σκοπο επιμονα κολλημενο στο μυαλο του που εμοιαζε να απομακρυνει τα δακρυα.
οχι μονο τα δικα του αλλα και τα δικα της.
ανταλλαξαν σιωπες και κυμματα, ματια χαμηλωμενα και ανειπωτους φοβους που τραυλιζαν ποθους που επρεπε να κοιμησουν.
πως να εξημερωσεις εναν τυφωνα μεσα σου οταν σε παρασυρει και σε διαλυει σε εκατομμυρια φιλια και λογια στο στομα του;
Ποσα δεν προλαβαν να ειπωθουν;
Αγγιγματα που στεγνωσαν πανω τους σαν λεκεδες ορατους μονο στα ματια τους.
Ανασες και κοσμοι παραλληλοι
Ανασες και υποσχεσεις
Ανασες και ονειρα -ξωτικα που ζωγραφιζαν τοιχους και σημαδευαν μιαν αγαπη που ομοια της δεν υπηρξε ποτε.
Μιαν αγαπη παρενθεση που παλευε να βγει απο τις γραμμες κι ελευθερη να γραψει ιστορια..
Απομακρυνοταν και τα ματια του επαιρναν το πρασινο της ανοιξης μεσα της, απομακρυνοταν κι ολο πιο κοντα τον ενιωθε.
Απομακρυνοταν και το μονο που σκεφτοταν πως αυτη την φορα δεν προλαβε να φιλησει το πισω μερος του λαιμου του, τον αυχενα του με κλειστα ματια , σαν προσευχη.
Σαν υποσχεση,
ακομα κι αν δεν βλεπουν τα ματια, το δερμα θυμαται.
νιωθει.
Leave a Reply