Το καρουζέλ

Θέλω να ανέβω στο καρουζέλ.

Πάντα την ενθουσίαζαν τα πολύχρωµα άλογα και οι µεταξωτές κορδέλες, τα στροβιλίσµατα και τα ανάκατα παιδικά γέλια, είχε και ένα διάφανο γυάλινο βάζο µε ένα τσίγκινο καρό κόκκινο καπάκι και έλεγε πως µπορεί να µαζέψει µερικά γέλια για όταν µεγάλωνε.

Την κορόιδευαν, πολύ την κορόιδευαν, όµως δεν την ένοιαζε, ίσα ίσα καµάρωνε για τη συλλογή από γυάλινα ξόρκια – προίκα για την ενηλικίωσή της.

∆εν ήθελε να µεγαλώσει, παρατηρούσε τους µεγάλους και κρατούσε σηµειώσεις από τα εννέα της µε συµβουλές λίγο πριν τη λήθη.

∆εν είχε βρει πώς έχαναν το γέλιο τους και το αντικαθιστούσαν µε την υποψία γέλιου, σαν ξινισµένο φρούτο παραγινωµένο της έµοιαζαν οι µεγάλοι που η γλυκειά τους γεύση αντικαταστάθηκε µε σάπια σάρκα, σάπια µυαλά φορεµένα στο σκληρό εξωτερικό τους περίβληµα.

Όχι, δεν ήθελε να γίνει σαν αυτούς κι έτσι τραβούσε φωτογραφίες κάθε τι που θα βοηθούσε να ανατραπεί η συµφορά, διάβαζε ποιήµατα στον ήλιο και αποχαιρετούσε το δειλινό µε µεγάλα µάτια εκστατικά, αποκοίµιζε τα όνειρά της πλέκοντάς τους πολύχρωµα κουβερτάκια.

Τα είχε όλα δίπλα της, τα γυάλινα βάζα, τα ποιήµατά της και τα ονείρατα µε τα κουβερτάκια τους, τις φωτογραφίες από το ποδήλατό της, τα καραµελένια σπιτάκια που είχε φτιάξει, τους φίλους που ψήλωναν και τα άλογα στο καρουζέλ µαζί µε τη συλλογή από τα παιδικά γέλια.

Κάθε βράδυ όταν όλα τα φώτα έσβηναν και χιλιάδες χεράκια ενώνονταν να προσευχηθούν, υπήρχαν κάπου σε ένα µικρό σπίτι δύο χέρια που προσεύχονταν να µην µεγαλώσουν ποτέ και κάνουν κακό, να µείνουν µικρά και δοτικά.

Να ζωγραφίζουν µονάχα, να αγκαλιάζουν και να µοιράζονται να δουλεύουν µαζί µε χιλιάδες άλλα, για έναν σκοπό, να λευτερωθούν τα γέλια από όλους τους µεγάλους, να λευτερωθούν και να γεµίσει ο κόσµος και ο ουρανός µε γέλια, µια τεράστια σειρήνα γέλιου που θα θύµιζε σε όλους εκείνους που τα έχασαν ποιος είναι ο δρόµος για την ευτυχία.

Ο δρόµος της επιστροφής στον ίδιο τους τον εαυτό.

Μην γελάσεις αν την δεις να τραβάει φωτογραφίες εκεί που κάποτε όταν ήταν µικρή υπήρχε λούνα παρκ, το θυµάσαι άραγε το λούνα παρκ;

Είναι που ήθελε να ανέβει στο καρουζέλ, είναι που ήθελε να της φανερωθούν όλα εκείνα τα παιδικά γέλια, είναι που φοβάται που µεγαλώνει.

Είναι που µέσα της ξέρει πως δεν θα µεγαλώσει ποτέ.

Έχει προίκα κι ας γελάς.