Χωρίς

Κόκκινη θάλασσα γεµάτη µυστικά και αγωνία, σύνορα που χωρίζουν άνθρωπο από άνθρωπο και κροτίδες – πυροτεχνήµατα που σκορπούν θάνατο και θλίψη.

Κι εσύ κοιτάς το µολύβι σου και ζωγραφίζεις σύννεφα.

Πώς να σε κοιτάζω χωρίς να πονάω;

Πώς να σου εξηγήσω;

Φοβάµαι να ελπίζω και µατώνω τα όνειρά µου.

Με ρωτάς για την αγάπη και αν µπορείς να γελάς ασταµάτητα κι εγώ στροβίλίζοµαι χωρισµένη στα δύο.

Σε σένα και σε µένα και στον κόσµο που µας σφίγγει σαν µέγγενη.

Να σου ζωγραφίσω έναν κόσµο χωρίς κόκκινο.

Χωρίς αίµα.

Χωρίς πόλεµο.

Χωρίς παιδιά που πνίγονται.

Χωρίς πυροτέχνηµατα.

Και να ελπίζω πως η ζωγραφιά µου µια µέρα θα ‘ναι η αλήθεια µου.

Χωρίς.

Μόνο µε.