Σ’ αγαπάω µε δάκρυα, µε συννεφιά, σ’ αγαπάω ηλιόλουστα κι ας κλείνεις τα µάτια σου στον ήλιο.
«Εγώ θα αλλάξω τον κόσµο;», αναρωτήθηκες δυνατά κι εγώ σ’ αγαπούσα άνθρωπε κι ας χρειαζόσουν χρόνο για να καταλάβεις, άνθρωπε.
Να καταλάβεις πως αν δεν σκύψεις να µαζέψεις το σκουπιδάκι απ’ το δρόµο, τα σκουπιδάκια στην ψυχή σου θα τη λεκιάσουν και το βλέπω στα µάτια σου που γυαλίζουν, ζωή φωνάζουν και δίψα, το ξέρω πως είσαι καλύτερος από αυτό που προτάσσεις.
Σε είδα που µοιράστηκες το κολατσιό σου στη δουλειά, πώς φίλησες ζεστά το µέτωπο του ηλικιωµένου στο ξωκκλήσι.
Σε είδα να σπαράζεις µπροστά στις φωτογραφίες τρόµου, µπροστά στον πόλεµο.
Σε άκουσα να προσεύχεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Σε ονειρεύτηκα άνθρωπε να παλεύεις, να ορµάς, να δίνεσαι, να ζεις να υψώνεις τα χέρια στον ουρανό.
Να αγκαλιάζεις, να αγαπάς, να ποθείς µια καλύτερη ζωή.
Να κοιτάζεις όλους τους ανθρώπους µε τα ίδια µάτια.
Να ερωτεύεσαι.
Να ερωτεύεσαι γαµώτο και να γίνεσαι παιδί ξανά και ξανά.
Να ονειρεύεσαι και να παίζεις το παιχνίδι σου, όχι το ΠΑΙΧΝΙ∆Ι τους.
Σ’ αγαπάω άνθρωπε, όποιος κι αν είσαι, σ’ αγαπάω µα θα αγαπήσουµε ακόµα πιο δυνατά αν γίνουµε ό,τι ονειρευτήκαµε, σωστά;
Σε περιµένω… Ξέρεις πού…
Leave a Reply