Όσα σύννεφα κι αν ρωτήσεις, κανένα δεν προδίδει τη βροχή, έλεγε.
Μεθυστικός λόγος, µυρωδιά από λιβάνι και λεµόνι. Πρόσωπο µεστό γεµάτο διακλαδώσεις που µαρτυρούσαν την πορεία της ζωής του έως και σήµερα. Τον συναντούσα στην πλατεία Γεωργίου δίπλα από το σιντριβάνι.
Πάντα δειλινό.
Ίδια ώρα, σακούλα µε ψίχουλα για τα περιστέρια και παγκάκι.
Κοίταξέ τα µου έλεγε, κάποια από αυτά δεν πετούν, κάποιοι λένε για εκείνα άσχημα πράγματα, είναι βρώμικα και γέμιζαν τα µάτια του φλόγες πύρινες.
Κι αυτός που ζει στο δρόμο κορίτσι µου σπασμένα φτερά έχει και δεν µπορεί να πετάξει και βρωµάει ως το κόκαλο, µα η καρδιά του καθάρια πιότερο κι από δροσερή πηγή που ανταμώνει µε τη στεριά και την ξεδιψάει να ανθίσει από µέσα της η οµορφιά…
«Υπάρχουν άνθρωποι;», τον ρώτησα.
Με κοίταξε βαθειά στα µάτια και σώπανε, µια σιωπή ολοδική µας.
Μοιραστήκαμε ζεστό κουλούρι απ’ τον κυρ Γιώργο και περπατήσαμε ως το λιµάνι.
«Πεθύμησα το ηλιοβασίλεμα», µου είπε και του εξήγησα την εµµονή µου.
«Κάνω συλλογή», του είπα, από ηλιοβασιλέματα και γέλασαν και τα µουστάκια του.
Σήμερα θα σου χαρίσω ένα δικό µου είπε και σταθήκαμε όρθιοι µπροστά στον καμβά του ουρανού.
«Αύριο;», του έγνεψα.
Και µου έδειξε τα σύννεφα.
Όσα σύννεφα κι αν ρωτήσεις, κανένα δεν προδίδει τη βροχή, µικρή µου…
Leave a Reply