“Καµιά πόλη δεν θα έπρεπε να είναι τόσο µεγάλη, ώστε να µην µπορεί να την περπατήσει κάποιοςµέσα σε ένα πρωινό.”
Cyril Connoly, 1903 – 1974, Βρετανός συγγραφέας
Αυτό είπε ο Cyrill και η αλήθεια είναι πως περπάτησα πάνω της πολλά πρωινά, φεγγάρια και δειλινά.
Η πόλη που µε έθρεψε και µε µεγάλωσε είναι η Πάτρα.
Εκεί που όλοι οι δρόµοι οδηγούν στο λιµάνι, στη θάλασσα γεννήθηκα, εκεί που ο ήλιος συναντά το φάρο και γλυκοτραγουδούν κάθε απόγευµα για φευγιά και όνειρα.
Μεγάλωσα κοντά στο Σκαγιοπούλειο µε φωνές από παιδιά αναµεµειγµένες µε ψαλµωδίες πίσω απ’ το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, σκαρφάλωσα στα δέντρα κάθε πλατείας και χαρτογράφησα τα γόνατά µου σε όλες τις αλάνες της, από την Αγία Σοφία ως τα Βραχναίικα.
Θυµάµαι τα απογεύµατα στα βραχάκια στο Φάρο, το πρώτο µου φιλί, έπειτα το πρώτο µου τσιγάρο κι όλες τις πρώτες φορές.
Το σχολείο στην παλιά πόλη και τις κοπάνες για τη Γεροκωστοπουλου µε lucky strike τσιγάρο και σοκολάτα κρύα, µπιλιάρδο και ποδόσφαιρα, έρωτες και συνθήµατα στους τοίχους.
Έπειτα Παντάνασσα και drum and bass, πατίνια και καινούργιοι προσδιορισµοί, µεγάλωνα.
Ο Τάσος είχε πει πριν φύγει απ’ τη ζωή στα 17 του πως η πλατεία µας θα είναι πάντα τα Ψηλά Αλώνια. Εκεί στο άγαλµα που µας µιλούσε για το πάθος του, τη µηχανή του και τα λουλούδια, έφυγε, πρώτη Μαΐου.
Εκεί στα Ψηλά Αλώνια, στο trendy, ήταν το δεύτερο σπίτι µου, δερµάτινο και Anne Clark, Depeche Mode, 2002 GR, κάθε παγκάκι στην πλατεία έχει ακούσει κι από ένα µυστικό µου…
Φίλοι που έφυγαν κι άλλοι που έµειναν για πάντα, ο µπαµπάς µου που κρυβόταν πίσω απ’ το τζάµι του αυτοκινήτου όταν βγήκα για πρώτη φορά, όλα εδώ στην Πάτρα στην πόλη που αγαπώ να µισώ όπως πάντα έλεγες.
Τη µίσησα όταν ήρθα για πρώτη φορα στην Αθήνα, µε τις άπειρες επιλογές και τοποθεσίες όµως όσο µεγάλωνα τόσο µου έλειπε γιατί οι επιλογές στην Πάτρα είναι οι άνθρωποι που αγαπάς, η γιαγιά και ο ελληνικός καφές, τα ηλιοβασιλέµατα που µοιράστηκες, οι έρωτες και το παγωτό µηχανής στην Ερµού. Το ζεστό κουλούρι στη Γούναρη, τα κάστανα στην Αγίου Νικολάου και τα φώτα της πόλης από τα σκαλάκια.
O πεζόδροµος της Ρήγα Φεραίου και τα αµέτρητα ποδήλατα, οι φοιτητές και η φωτιά στα µάτια τους, η Ραδινού µε τα vintage καφέ και τις πιο ωραίες µπυροκατανύξεις µας, η Πατρέως µε το πιο όµορφο καφέ του κόσµου όλου και την πιο αγαπηµένη µου φίλη, αυτή είναι η Πάτρα µου.
Το ∆ασσύλιο που µου φέρνει δακρυα στα µάτια, µε τους κρυµµένους ∆ον Κιχώτες και τις φίλες που απογοητεύτηκαν, τον µικρό µου γιο που κυµάτιζε το αεροπλανάκι στα σύννεφα και την πόλη που ποτέ δεν κοιµάται.
Πίσω από το λιµάνι το φάντασµα της παιδικής µου ηλικίας, το λούνα παρκ, το µαλλί της γριάς και η ρόδα που στροβίλιζε κάθε παιδική ανασφάλεια και φόβο, νόµιζα πως µπορώ να κατακτήσω τον κόσµο από εκεί πάνω και ακόµα και αν δεν τα κατάφερα (;) κάθε φορά που επισκέπτοµαι το λούνα παρκ φάντασµα, νιώθω πως µπορώ να κατακτήσω τον κόσµο, γιατί µπορώ ακόµα και ακούω τα παιδικά γέλια που ξεχαστήκαν εδώ, τα όνειρα και τους φόβους κι αυτή είναι η ελπίδα, να βλέπεις πίσω, µα να κοιτάς µπροστά.
Και η Πάτρα, η πόλη που αγαπώ µε γυρίζει πίσω σε όλα αυτά που µε φέρνουν µπροστά σε εκείνα που ήθελα.
Η Πάτρα.
Με το πιο όµορφο δειλινό.
Αν βρεθείς εκεί, τρέξε στο λιµάνι, θα µε θυµηθείς…
Leave a Reply