Βρεχει θυμησες.

Χαλασμος.

Μεσα της κυριως αλλα και εξω απτο παραθυρο ,τα δακρυα συναγωνιζονταν την βροχη, το ανοιξε να ενωθουν οι λυγμοι του ουρανου με αυτους τους δικους της.

Γκριζο.

Οι ανθρωποι εκει εξω τρεχουν σαν κουκιδες που συνθετουν αστρικο χαρτη ,να γλιτωσουν μια πτωση.

Μουσωνες που μπαινοβγαινουν στην ζωη μας και την μουσκευουν κρατωντας ομπρελες συναισθηματικης ασφαλειας και αφηνοντας μας απεξω, πονεσε η καρδια απτην υγρασια.

Ετσι και εκεινη καθε που εβρεχε δεν ηξερε το γιατι μα τα ματια πλυμμηριζαν τις σκεψεις δακρυα, ειχε γραντζουνισει δυο θυμησες  και ματωναν σε καθε κινηση..

Αποζητουσε το καλοκαιρι και την αμμο ζεστη στις γυμνες πατουσες, οσο και αν πονας το καλοκαιρι ειναι ξελογιαστρα εποχη και η θαλασσα μονο ξερει να αγκαλιαζει..

Ηθελε να μην σκεφτεται να παγωσει τον χρονο μα η εικονα εξω απτο παραθυρο ,ειρωνικη και σκληρη την επανεφερε στην ταξη, ενας σκυλος κατω απτο υποστεγο και ενα μωρο που με τα χερια σφιχτα κρατουσε την μητερα αλυσοδεμενη στην γη.

Χιλιαδες μικρες σταγονες και δαχτυλα που εφτιαχναν καρδιες σε τζαμια αγνωστων και εκεινη μοναχη.

Μονη, αναμεσα σε πολλους.

ΜΟΝΗ.

Θυμηθηκε την δικη της μητερα ,την μητερα που δεν καταφερε να αλυσοδεσει γιατι τα χερια της βλεπεις παντα αβουλα και ξενα στο σωμα της,δεν υπακουσαν σχεδον ποτε στην λογικη, μητε στο συναισθημα.

Η μητερα και τα χερια.

Χωρις αγκαλιες μεγαλωνουν τα παιδια? η ειναι ενα ειδος ψυχολογικης στερησης που τα καταστουν κατα καποιο τροπο με ειδικες αναγκες?

Την ειχε βαλει τιμωρια εκεινη την μερα που χορευε στην βροχη, την αφησε εκει εξω για ωρες ,μονη.

Τιμωρια.

Ετσι απο μικρη τιμωρουσε τον εαυτο της βαζοντας τον να κοιταζει τον μωβ ουρανο για ωρες ,

και τα ματια να πλυμμηριζουν δρομους και κοσμους,

μια θυμηση.

Τι σου ειναι το μυαλο…