Ηταν μια μερα διαφορετικη απο ολες τις αλλες, ξυπνησε απο ονειρο ,λεει αστερια εσβηναν στον αφρο της θαλασσας και πουλια βουτουσαν και τα επαιρναν τα αστερια-ευχες και τα τοποθετουσαν σε μαξιλαρια ονειρευτων..
Σηκωθηκε και ανοιξε το ραδιο, εφτιαξε καφε και αναψε το πρωτο τσιγαρο, ενιωθε ελαφρυς σαν να ειχαν παρει απο πανω του ολα τα βαρη του κοσμου,την εφερε στο μυαλο του, εκεινη και τα δυο της λακακια στα μαγουλα που εμοιαζαν πηγες που επιναν νερο αγγελοι και ανταπεδιδαν χαριζοντας της το ομορφοτερο χαμογελο του κοσμου ολου.
Θα την συναντουσε στην παραλια ,θα την παρατηρουσε εκει χαμενη στις σκεψεις της να διαβαζει και τα μαλλια της να παλευουν με τους ανεμους,χαιδευοντας το λεπτο της προσωπο.
Δεν της ειχε μιλησει,δεν ειχε βρει τον τροπο ωστε να μην φανει σαν μια ενοχλητικη συμπτωση που καθε πρωι επεφτε μπροστα της.
Γιατι επεφτε.
Ολο και πιο οικεια του γινοταν η μορφη της, η εικονα της στοιχειωνε τα ονειρα του.
Ντυθηκε και ξεκινησε το καθημερινο του τρεξινο με προορισμο την παραλια της, την παραλια που την πρωτοσυναντησε.
Ο ερωτας συχναζει στα ιδια μερη,συμπτωματικος και απροσκλητος συνταραζει την ρουτινα και την αποκαρδιωνει με ενα βλεμμα,τυχαιο.
Ηταν εκει.
Χωμενη στο πλεκτο της κασκολ ,με το βιβλιο στα χερια,μονη.
Καθησε κοντα της,την κοιταζε σαν να την γνωριζε χρονια,μια φορα τον ειχε κοιταξει βιαστικα και με ενα της χαμογελο τον προσπερασε και χαθηκε.
Οχι αυτη την φορα.
Τον πλησιασε
-πιστευετε στα ονειρα?
εκεινος: οταν σας κοιταζω,ναι (εγινε κατακοκκινος σαν δειλινο)
Νατοι παλι οι αγγελοι να πινουν νερο στο ονομα της και το πιο ομορφο χαμογελο σαν πυροτεχνημα μπροστα του.
– σας εχω ξαναδει εδω νομιζω..
εκεινος : ναι , ερχομαι συχνα,τρεχω εδω με ηρεμει η θαλασσα…
– ειδα ενα παραξενο ονειρο σημερα , που με παρακινουσε να ερθω στην παραλια, θα μου ειχαν αφησει λεει τα διαβαταρικα πουλια μια ευχη , να εκει κατω απο το μεγαλο δεντρο,τι παραξενο!! εκει δεν καθεστε παντα ? τον ρωτησε εκεινη..
Leave a Reply