Ξέφωτο

Ξαπλωνει κατω απο το ξεφωτο  ,εκει που τα νεαρα φυλλα των δεντρων αναγνωριζουν τα αστερια , χορευοντας στον ρυθμο του γελιου σου.
Ξαπλωνει και κλεινει τα ματια της.
Το κοριτσι που ποτε δεν ηρεμει, ηρεμησε στο ξεφωτο.
Εκει που ο αερας ξελογιαζει τα τρομαγμενα ερωτηματικα, διαιρωντας ζωες και σκιες.
Περπατουσε ξυπολητη στο ξεφωτο , δεν ειχε καμμια σημασια αν θα ακολουθουσες τον δρομο προς τα αστερια, εκει μονο μυρωδια απο χωμα γονιμο..
Να σου πω μια ιστορια;
Εγνεψε , ναι και μαζεψε τα ποδια της σε εμβρυακη σταση για να κανει χωρο ,
ανοιγοκλεινε το στομα του σε μια ψυχεδελικη μεταφορα του κουρασμενου κοριτσιου.
Ανεπνεε βαρια και ο ουρανος μαυριζε για να υποδεχτει τα αστρενια λογια του που λαμπυριζαν μεσα στα ματια της.
Το κοριτσι σηκωθηκε και εγινε ολοκληρο μια αγκαλια.
Μια αγκαλια απο αστερια και ουρανους, δυο στιγμες και ενα παυσιπονο αργοτερα ξημερωνε  μουδιασμενα χερια απο δωσιμο και αστερια μεθυσμενα..