Ξέρω τι σκέφτεσαι.
Ναι, τόσο μονοί είμαστε σε αυτόν τον κόσμο.
Συμπαγής πόρτες που μοιάζουν με ανθρώπους, ανοιγοκλείνουν και στενεύουν σαν παπούτσια δανεικά.
Μην ρωτήσεις τίποτα.
Όλα δανεικά είναι.
Αποπληρώνεις το μέλλον των επόμενων κι όσο χρεώνεσαι τόσο κλείνει η πόρτα της ψυχής σου.
Και μικραίνει το δωμάτιο, ασφυκτικά.
Μην ρωτησειε μονάχα κοίταξε γύρω σου.
Την θάλασσα που γυαλίζει απτήν ματιά του ηλίου, τους σχηματισμούς των πουλιών στην απέραντη αγκαλιά του ουρανού.
Εκείνος δεν είναι εδώ, ίσως να μην ήταν και ποτέ.
Μην ρωτήσεις.
Αυτή η στιγμή σε λίγο θα χαθεί για πάντα, μην κοιτάξεις πίσω κράτησε την μονάχα στην καρδιά σου.
Μην ρωτήσεις οι απαντήσεις ανοίγουν τις πόρτες και μπαίνει φως.
Δεν θέλω να βλέπω.
Μέχρι να ανοίξει η πόρτα και να μπει εκείνος.
Αλλιώς σκοτάδι.
Κλειδαμπαρωμένη.
Leave a Reply