Πάρε για λίγο τα μάτια μου, ίσως έτσι δεις για λίγο διαφορετικά την μικρή μας ιστορία.. Βλέπεις εγώ δεν χρειάζομαι κόσμους, δημιουργώ κόσμους. Θυμάσαι την ημέρα που μάτωνε ο ήλιος και πονούσε το σώμα μου;
Την παραλία τη θυμάσαι; Θυμάσαι πως η θάλασσα μας έκανε να σωπάσουμε και να βουλιάξουμε μέσα στην αγκαλιά της; Κι όταν το ηλιοβασίλεμα γεννιόταν, μου το αρνήθηκες και φύγαμε σα να μας κυνηγούν, όταν το ξανασκέφτηκες πάτησες φρένο και με έβγαλες απ’ το αυτοκίνητο μου έπιασες το χέρι και περνώντας τον δρόμο τέντωσες το χέρι και μου είπες, να πάρε λίγο απ’ το ηλιοβασίλεμα, ξέρω πως το ήθελες, είναι ολόδικό σου.
Χαμένοι στο μενεξελί χρώμα του ουρανού, σιωπηλοί βλέπαμε με άλλα μάτια , το ένιωθα. Έλεγες είμαστε ελεύθεροι, τίποτα δεν μας ανήκει μα το μόνο που ήθελα είναι να σου ανήκω και όλο έφευγες και γύριζες και όλο φοβόμουν και διαλυόμουν σε χιλιάδες κομμάτια σαν παζλ.
Πέρασαν μέρες, μήνες, χειμώνες και καλοκαίρια μα ακόμα κουβαλάω το ηλιοβασίλεμα μέσα μου. Έχω χρόνια να μάθω νέα σου μα είμαι ελεύθερη να σε ονειρεύομαι, την δική σου ελευθερία δεν την χρειάζομαι πια, είμαι ελεύθερη να μην είμαι ελεύθερη τώρα πια. Και αν χαζεύεις κάποιο δειλινό, ελπίζω να το νιώσεις ολόδικο σου και να το κρατήσεις μέσα σου.
Έτσι θα ελπίζω, θα μπορώ να ονειρευτώ ξανά πως η ομορφιά είναι μέσα μας. Πως μας ανήκει λίγο απ’ την ομορφιά αυτού του κόσμου.
Leave a Reply