Μεταλλόφωνο.

Ένα μεταλλόφωνο ότι ονειρέυτηκα.
Χρωματιστές μελωδίες φτιασιδωμένες μέσα σε ηλιοβασιλέματα ξυπόλητα, καθισμένοι στην εξώπορτα ,εσύ να πιλοτάρεις την σφεντόνα.
Σαγαπούσα μα δεν είχα μιλιά να στο πώ γιατί χάζευα τα σύννεφα και νόμιζα πως η ζωή κρατάει για πάντα.
Θα είχα χρόνο ,ίσως άυριο και πέρασαν χρόνια  απο τότε που τις πλάτες μου βάραινε μια τσάντα.
Θυμάμαι που έκλαιγα οταν εκείνη την μέρα ανάμειξα τα χρώματα και γίναν μια μάυρη μάζα τότε ήσουν εσύ μονάχα που κατάλαβες πως πίστευα στα χρώματα και μου έμαθες να σέβομαι το μάυρο στα χρώματα των άλλων..
Ένα μεταλλόφωνο είναι που σε θυμίζει.
Εγω στα χρώματα κι εσύ στην μελωδία , πόσο όμορφα ήταν όλα όταν είμασταν παιδιά ,πόσο μας άλλαξε του κόσμου η σκουριά?
Τώρα σε βλέπω στον απέναντι δρόμο , να φωνάζεις τα παιδιά που βγαίνουν στον κόσμο, βρίζεις τους άστεγους και οι μετανάστες σου μυρίζουν , τωρα μοιάζεις με κάποιον που δεν ξέρω κι αναρωτιέμαι αν υποφέρω απο το πώς ο κόσμος αλλάζει η μηπως μονο με τρομάζει που οι δικοί μου αγαπημένοι,φορούσαν μάσκα ετσι κρυμμένοι για χρόνια μεσα στην ζωή μου.
Κάθομαι πάλι στο περβάζι , πάλι στα σύννεφα μιλάω κι αναρωτιέμαι τι μεσολάβησε και μίσησες τον κόσμο,τους ανθρώπους , τα παιδιά και τα ηλιοβασιλέματα?
Ήθελα να γύριζα τον χρόνο να σου μιλάω για τα αστέρια ,να σου ζωγραφίζω τα χέρια και να μοιραζόμαστε ψωμί με λάδι και ρίγανη.
Πρίν μπολιάσει την αγνή ψυχή σου το μίσος.
Κάθε μέρα χάνω..
Κάποιον ,κάτι, λίγο απο την ελπίδα μου…