Διαδρομες.

Απλωνε το χερι του με μαεστρια σαν να κατευθυνε ορχηστρα απο ορδες αυτοκινητων , αεναη κινηση που λες και ανακατευε τον κοσμο σε ενα μεγαλο καζανι.

Αγερωχος και με καλτσες αταιριαστες , μια κοκκινη μια μπλε, ενα χαρτοκουτο στα ποδια του με χιλιαδες μικρα αντικειμενα μπροστα του και ενα σημαδακι κοντα στο ματι του που μαρτυρουσε , καβγα.

Δεν ξερω γιατι αλλα συνηθιζα να πιανω κουβεντα με ανθρωπους που μου κινουσαν την περιεργεια κι ετσι βυθισμενη στις σκεψεις περασα στο απεναντι ακρο και τον πλησιασα.

Η ιστορια λιγο πολυ γνωστη, θαλλασοπνιχτης ,συνορα και αγνωστοι αναμεσα σε αγνωστους που δεμενη λες με διαφανη κλωστη εμαθαν να προστατευουν ο ενας τον αλλον στην νεα πατριδα.

Αυτο που δεν ξερεις ειναι πως ο αγαπημενος φιλος πια με το τεραστιο χαμογελο παρολη την ταλαιπωρια του , εμαθε να γραφει και να διαβαζει ελληνικα, μιλουσε απταιστα την ελληνικη βουτηγμενη σε πολλα τονισμενα σιγμα, δινοντας ετσι μια αστεια μουσικη στις ηδη γνωριμες λεξεις.

Μου μιλησε για ποιηση και εδειξε με τα χερια του μεσα στο κουτι, εσκυψα και κρατησα στα χερια μου ενα μισοσκισμενο βιβλιο  υπογραμμισμενο και βιασμενο απο χερια ανθρωπων που μολις το χορτασαν το πεταξαν στην ανακυκλωση.

Αγαπω τοσο πολυ τα βιβλια μου κι ετσι πριν προλαβω να του κανω μικρη κηδεια μεσα μου, συνειδητοποιησα πως βρηκε τον δρομο του και εφτασε στα σωστα χερια, ο φιλος μου που λες ο ΝΤΙΜΙΤΡΙ με ρωτησε αν πιστευω στην τυχη, του εγνεψα ναι και μου απηγγειλε

”o ατυχος και ο αφρονας ειναι δυο πλασματα συνωνυμα ”

Τον αφησα εκει , αφησα ενα κομματι του εαυτου μου εκει, η εννοια του με εφερε πολλες φορες στον δρομο του, αλλωστε παντα ειχε να πει κατι που θα εμενε ανεξιτηλο μεσα μου.