Βαλτωνε εκει μεσα.
Ειχε παρει καποτε μια γλαστρα με μια γαρδενια , λατρευε τις γαρδενιες το αρωμα τους, την ευαισθητη φυση τους.
Ποσο καιρο να εστεκε εκει ,αιωνες καρφωμενη στην καρεκλα της, αυτη και η γαρδενια της?
καποτε τα λευκα τους πεταλα , μυρωδατα και υπερηφανα , τωρα χιλιαδες χερια την ειχαν αγγιξει εχανε ολο και πιο πολυ την μεταξενια υφη της και το αρωμα, εκεινο το μεθυστικο αρωμα .
Οι ανθρωποι -λουλουδια ερχονται με οδηγιες χρησεως, ομως και εγω οπως και εσυ αγαπησα το μοναδικο μου λουλουδι αποπνικτικα.
Το ποτιζα και το εβγαζα στον ηλιο, το αγγιζα ,του μιλουσα και το νανουριζα, μεχρι και φυλαχτα του κρεμασα.
Φυσουσε και τεντωνε τα κλαδια του απτο σπασμενο παραθυρο ,δεν ηξερα αν επρεπε να το κρατησω η να το ελευθερωσω για παντα..
Εβρεχε και γελουσε δυνατα, ηξερε να τιθασευει την βροχη ,της εδινε σχημα .
Ηθελε να το αγαπω ,μα με μια αγαπη που δεν ηξερα.
Κι οταν επαναστησε σε συμφωνια με καποιο βορειο ανεμο, εσπασε την γλαστρα του και λιγο πριν ξεψυχησει, με δακρυα στα ματια το πηρα στα χερια και αρχισα να τρεχω στο πιο κοντινο παρκο,
θα το(ν) ελευθερωνα για παντα.
🙂
….