Κι από αυτό που άργησες να ξεμακρύνεις, θυμήσου τα λόγια μου που διαλύονται στους ανέμους, κάθε φορά που τριγυρίζω στο μυαλό σου θα ναι γιορτή.
Μη λυπάσαι και μην κλείνεις τα μάτια, ήμουν εκεί στις λακκούβες που κάνει ο λαιμός σου και έπινα τα δάκρυα σου καθώς έσκυβες το κεφάλι απόκοσμα.
Τα χρυσά μαλλιά και τα κέρινα χείλη, το ηλιοβασίλεμα ήταν ψέμα και ο πλανήτης δεν μοιάζει αληθινός, όμως πατήσαμε το πόδι μας και σφιξαμε τα χέρια, ο παλμός σου χτυπάει ακόμη στις ανάσες μου που φτιάχτηκαν όλες για εσένα.
Μακριά και κοντά θα σε ψάχνω, μακριά και δίπλα μου θα περνάς κάθε φορά που διασχίζω λευκούς διαδρόμους, έναστρους ουρανούς και ηλιοτροπία.
Κάθε φορά που ξεμακραινεις είσαι εδώ και κάθε φορά που είσαι εδώ, ξεμακραινεις..
Leave a Reply