Παραξενες μερες φιλε μου, να τα θελεις ολα μα να μην τα διεκδικεις κι οταν τα ειχες ολα ,ηθελες κι αλλα ,πιο πολλα οχι γιατι τα ηθελες πραγματικα αλλα γιατι δεν επρεπε να εχεις λιγοτερα απο τους αλλους.
Τους αλλους,καταλαβαινεις?
Παντα οι αλλοι,εσυ δεν εφταιξες και το πανυγηρι τελειωνει με την κολοκυθια και το καλαθι αδειο,οπως και εσυ.
Κενος.
Αλλα λες δεν γαμιετε ετσι ειναι και οι αλλοι,
Ναι οι αλλοι.
Και ανακουφιζεις το αδειο σου βλεμμα χαζευοντας τα απομειναρια της τοτε εποχης, να ξεφτιζουν κι αυτα σαν φιλοι καλπικοι που χαθηκαν στην πρωτη δυσκολια.
Καποτε εβλεπες το ουρανιο τοξο τωρα σε ενοχλουν τα χρωματα στο δερμα παιδιων και τα χαμοσπιτα στην κυψελη, ξεχασες να ενοχληθεις για τον εαυτο σου και αυτο με ανυσηχει πιο πολυ απο ολα.
Παραξενες μερες φιλε μου να φευγουν οι φιλοι σου διαβαταρικα πουλια και να τους στελνεις γραμματα γεματα ηλιο, το μονο που τους λειπει βλεπεις ειναι αυτο, γιατι πατριδα μας ειναι ο ηλιος, ναι ο ηλιος ο ιδιος ηλιος που κοιταζαμε μαζι.
Οι αλλοι θυμασαι?
εσυ θυμασαι?
Δεν θα το βαλουμε κατω ελεγε ενας ηλικιωμενος στο τραμ , μα ηταν φανερο στις γραμμες του προσωπου του πως κατω απτο δερμα κατοικουσε μια ζεστη ελπιδα, ενα παιδι με χερια χαρτη απτα σημαδια μπηκε στο τραμ και αρχισε να τραγουδαει, μια κυρια που κρατουσε σφιχτα την τσαντα της στα χερια ,μονολογησε κριμα..
Το κριμα στο λαιμο σας κυριες και κυριοι, στο λαιμο μας ,
για τα παιδια που τραγουδουν τις πληγες τους, για τα παιδια που φευγουν απτον τοπο τους, για τα παιδια απ αλλου φερμενα που παλευουν να επιβιωσουν και για εκεινα τα παιδια που ονειρευονται ακομα.
Καντε στην ακρη το βρωμερο παρελθον σας να αναπνευσει η ανοιξη , να φυτρωσουν παλι λουλουδια στην καρδια και ελπιδες στα ματια, καντε στην ακρη…
Leave a Reply