Μονάχα εδώ ίπταμαι

Ήθελε να ίπταται.

Το υποκατάστατό της σε αυτή την εμμονή ήταν πάντα τα σκαλάκια της Αγίου Νικολάου στην Πάτρα, στην «παλιά» Πάτρα όπως πολύ σωστά τη διόρθωνε ο πιστός της φίλος και συνοιδοιπόρος στο κυνήγι ηλιοβασιλεμάτων, ο φανταστικός της φίλος Ρενάρ.

Ο Ρενάρ ήταν ένα μαγικό παπάκι που της χάρισε ένα σύγχρονο κοριτσάκι με σπίρτα, γαρύφαλλα για την ακρίβεια, στο παλιό λιμάνι όταν τα δάκρυά της πετούσαν προς τη θάλασσα και ταξίδευαν για πάντα. Την πλησίασε και την κοίταξε από όλες τις πλευρές, μα σταμάτησε την περιστροφή και την κάρφωσε ίσια στην καρδιά. «Γιατί κλαις;», είπε. Δεν άντεχε να απαντήσει…

Κάθισε στωικά δίπλα της στο πέτρινο σκαμνάκι και σιωπηλή άπλωσε τα χεράκια της, χαρίζοντάς της το Ρενάρ, θα σε γιατρέψει είπε και χάθηκε στο μωβ δειλινό.

Έτσι ο Ρενάρ κι εκείνη γίναν αχώριστοι.

Στα σκαλάκια, λοιπόν, με το αεράκι να στοιχειώνει την ψυχή, τις μυρωδιές από τα ουζερί και τις φωνές των παιδιών στην εκκλησία, τα αυτοκίνητα και τη θάλασσα να φλερτάρει με τον ουρανό και ο Ρενάρ να ακούει τις ιστορίες της, να του δείχνει τα κτήρια – θυσαυρούς και τα σοκάκια που κρύφτηκε, ερωτεύτηκε, μεγάλωσε και μελάνιασε τα γόνατά της κάποτε.

Τώρα υποκρίνεται πως μεγάλωσε και είναι πάλι εδώ.

Την αγαπά την πόλη της και την αγαπά γιατί όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη θάλασσα, όλοι οι δρόμοι κρύβουν κι από ένα ηλιοβασίλεμα, κρύβουν θησαυρούς, αγάπες και «φανταστικούς» φίλους.

Πάντα θα φεύγω, μα πάντα θα γυρίζω…

Γιατί μονάχα εδώ ίπταμαι, μονάχα εδώ θυμάμαι πως όσο κι αν μεγαλώνω, θα είμαι πάντα εγώ.

Υπόσχεση Ρενάρ, ε;

Κι αν κάπου δείτε ένα κοριτσάκι με γαρύφαλλα στα χέρια πείτε της ότι ο Ρενάρ είναι καλά, έγινε συλλέκτης ηλιοβασιλεμάτων και πιστός  φίλος, φρουρός των ματιών μου.

Κι αν αγαπάτε τα ηλιοβασιλέματα όπως και εγώ με το Ρενάρ, ανεβείτε στην «παλιά» πόλη, εκεί στο τέρμα στα σκαλάκια…

Μαγικά πράγματα συμβαίνουν όταν η ομορφιά ξεδιπλώνεται στα μάτια…