Μου το πες με τα συννεφα.

Οσα συννεφα κι αν ρωτησεις κανενα δεν προδιδει την βροχη,ελεγε.
Μεθυστικος λογος,μυρωδια απο  λιβανι και λεμονι.
Προσωπο μεστο γεματο διακλαδωσεις που μαρτυρουσαν την πορεια της ζωης του εως και σημερα. Τον συναντουσα στην  πλατεια γεωργιου διπλα απο το συντριβανι.
Παντα δειλινο.
Ιδια ωρα,σακουλα με ψιχουλα για τα περιστερια και παγκακι.
Κοιταξε τα μου ελεγε, καποια απο αυτα δεν πετουν , καποιοι λενε για εκεινα ασχημα πραγματα, ειναι βρωμικα και γεμιζαν τα ματια του φλογες πυρινες.
Κι αυτος που ζει στον δρομο κοριτσι μου σπασμενα φτερα εχει και δεν μπορει να πεταξει και βρωμαει ως το κοκκαλο μα η καρδια του καθαρια πιοτερο κι απο δροσερη πηγη που ανταμωνει με την στερια και την ξεδιψαει να ανθισει απο μεσα της η ομορφια..
Υπαρχουν ανθρωποι; τον ρωτησα.
Με κοιταξε βαθεια στα ματια και σωπασε, μια σιωπη ολοδικη μας.
Μοιραστηκαμε ζεστο κουλουρι απτον κυρ γιωργο και περπατησαμε ως το λιμανι.
Πεθυμησα το ηλιοβασιλεμα μου ειπε και του εξηγησα την εμμονη μου.
Κανω συλλογη του ειπα, απο ηλιοβασιλεματα και γελασαν και τα μουστακια του.
Σημερα θα σου χαρισω ενα δικο μου ,ειπε και σταθηκαμε ορθιοι μπροστα στον καμβα του ουρανου..
Αυριο  του εγνεψα?
Και μου εδειξε τα συννεφα.
Οσα συννεφα κι αν ρωτησεις κανενα δεν προδιδει την βροχη, μικρη μου..

δημοσιευτηκε στην προσωπικη στηλη, ονειροσκαλισματα της εφημεριδας τεταρτο #94 http://issuu.com/tetarto/docs/tetarto__94