Πάνω απ’ τα σύννεφα

Αμήχανη στιγμή. Η στιγμή της αλήθειας, της αλήθειας του καθενός.

Περίμενε στωικά στον διάδρομο να ακούσει τα αποτελέσματα και οι σκέψεις βγάζαν καπνούς απο τα μάτια της.

“Οι άνθρωποι πιστέυουν πως θα ζήσουν για πάντα” , μονολογούσε η κυρία με τα λουλούδια στο πουκάμισο  και της χαμογέλασε , με ενα γέλιο γεμάτο αγκάθια.

Η αναμονή.

Πάντα η αναμονή και τώρα τι ειρωνεία! Πάλι περίμενε, μια απάντηση, ενα χαμόγελο, μια κουβέντα, ενα αποτέλεσμα.

Η απουσία θάμπωνε το τζάμι και οι φωνές απτο γραφείο σαν ημικρανία κατευθύνονταν πάνω της.

Κυρία μου!

Δυστυχώς…

Ο δρόμος του γυρισμού μακρινός , 3 πρόσωπα και μια απρόσωπη πόλη.

Μάταια είναι όλα, μόνο η αγάπη μένει και εξατμίζεται κι εκείνη απο το νέφος.

Μακάρι να έφτανε ως τα σύννεφα..

Μακάρι να φτάναμε οι 3 μας ως την καθάρια αλήθεια, μια στιγμή δική μας χωρίς πόνο, χωρίς ενοχές και θλίψη.

Να είχαμε παρελθόν και μέλλον.

Μα είναι άδικη η ζωή, οτι σου πήρε δεν στο δίνει πίσω.

Χαμογέλασε μου σε παρακαλώ!

Δεν είσαι μόνη , ουτε εσυ μόνος, μπορεί να μην υπήρχα αλλα άκουσε με έχω φωνή πια.

Και σώμα και καρδιά.

Η ζωη ειναι όμορφη και όταν ολα περάσουν , μακριά απο δυστυχώς και ματαιότητες η θλίψη θα σπάσει σε χιλίαδες σταγόνες βροχής που θα ξεπλύνει καθε χτες.

Και η αγάπη θα τα καταφέρει..

Θα πετάξει πάνω απτα σύννεφα..