Λαµπιόνια παντού.
Χριστούγεννα ήταν όταν πλησίασε τον πλανήτη της.
Είχε ξεκινήσει το κρύο κι εκείνη τυλιγμένη στο παλτό της προσπαθούσε να κρυφτεί από τον εαυτό της.
Τυχαία άκουσε ένα τραγούδι που της θύμισε ότι δεν ξέχασε πότε και δάκρυα πλημμύρισαν το πρόσωπό της.
Λαµπιόνια παντού και η χαρά να φυσάει παγωμένο αέρα στο πρόσωπό της ακινητοποιώντας τα δάκρυα. Ξαφνικά µπροστά της στροβιλίζονταν το φεγγάρι κι εκείνο το βράδυ που η θάλασσα και οι αδέσποτοι σκύλοι γίνονταν µάρτυρες της αγάπης τους.
Το βράδυ που γεννήθηκε ξανά.
Τα δικά της Χριστούγεννα.
Κι έπειτα τα λαµπιόνια έσβησαν κι η µουσική σώπασε και το φεγγάρι έµοιαζε να κατεβαίνει λίγο πιο χαµηλά.
Έκλεισε την πόρτα και κοιμήθηκε µε τα ρούχα που φορούσε.
Θα ξυπνούσε άλλον έναν χρόνο µακριά από όλα αυτά.
Θα ξυπνούσε στο όνειρό της.
Leave a Reply